Dünyanın her yerindeki her vahim haberi aldığımız gibi…

Dökeceğimiz gözyaşları da temizlemez artık bu kadar günahı…

Öldüren kadar, sessiz kalanı ya da hiçbir şey yapmayanı da sorumlu tutar mı ki Yaradan?   

Bu ağır imtihan onların mı bizim mi bilemedim?

…

Açlarmış ölesiye… Bizim gibi öyle dünya zevklerine hırslarına falan değil… Gerçekten aç… Ölecek kadar aç…

…

Buna rağmen ne büyük dertlerimiz var hala bizim hayatta…? Karınlarını doyuracak kuru bi ekmek olsa ağlamayacak çocuklar hatta mutlu olacaklar, dünyanın en mutlu insanı belki; hatta ve hatta ölmeyecekler… Açlıktan çocukları hiç ölmemiş insanlar için ne rahat yaşamak… Hiç anlatmak zorunda da değiliz çocuklarımıza “Savaşı, açlığı” Anlatıp da üzelim mi şimdi onları? Bir baba çocuğuna “neden aç olduklarını  nasıl anlatır ki…? Neyle avutur… Sahurda tıka basa doldurduğumuz mideyle akşama kadar uyuz uyuz dolaştığımız Ramazanlar dışında aç kalmadık ki biz… Nasıl anlatılır ki bir çocuğa ölüm…

…   

Yeni yıl da yaklaşıyor ya yeni planlarımız var oysa bizim… Daha biletler alınacak, yerler ayırtılacak, planlar yapılacak, kampanyadan yeni arabalar alınacak… Ne çekilmez bir hayat…  Hayata trip atmak için yüzlerce nedenimiz var oysa… Kimsemiz yok diye girecek bunalımlarımız var daha… Kimsesizliği abisiyle açlığı için dertleşen bir Suriyeli çocuktan öğrenmeli…  Her şehirde bu şehit çocuklarının anıtları olmalı… Ki hem onlar yalnız kalmasın bir daha, hem öğretsinler bize kıymet bilmeyi…  Unutulmasınlar…

…

Sanıyoruz ki sadece biz çocuklarımıza gözümüz gibi bakarız… Sadece biz endişeleniriz… Bizim çocuklarımız acı çeker sadece… Bir çocuk daha ölmüş Suriye’de… Açlıktan ama… Görmedik ya görüntülerini, sıkıntı yok! Yazmasaydı tarihin bir yerlerinde kaybolacaktı da… Niye yazdın ki…

…

Çocuklar kadar şen olmadılar onlar hiç… Çünkü çabuk büyütmüştü savaş onları… Merak etme çocuk; Seni de açlıktan karınlarına taş bağlayanlar anlayacak… Bizi anlayacak kimse olmayacak o muhteşem gün… Çünkü biz doğalgazımız kesilirse üşürüz çocuk, yemek yemezsek şekerimiz düşer, acırsa ağlarız…

…

Kim Müslüman çocuk… Öldüren mi seni? Koruyamayan mı? Hiçbir şey yapmayan mı? Sessiz kalan mı? Müslüman olsaydı dünyada bir tek ölmez miydin yoksa?

…

Hani eleştirdiğimiz insanlar var bizim; Bir kediye tekme attı diye insanın başına dünyayı yıkan… Hani hayvanlara eziyet ediyorlar diye Belediye araçlarını tırnaklarıyla kazıyan kokoş kadınlar… Soğuktan ve açlıktan hayvanlar ölmesin diye onlarcasına bakacağım diye aylıklarının tamamını harcayanlar… Ya da dünyanın diğer ucunda öldürülecek bir balina için kendini ve hayatını hiçe sayanlar…   

Bir de üste çıkarız; “Şu gösterdiğiniz ilgiyi insanlara göstermiyorsunuz” diye…

Kendi suçumuzu ve günahlarımızı örtüyoruz sadece… 

Utanıyoruz…

Onların hayvanlara sahip çıktığı kadar sana sahip çıkamadık çocuk…

Halbuki maaşımız da vardı, tırnaklarımızda…