Sizlere bu yazımı istanbul'dan Eyüp Sultanda tarihi bir mahalleden bir çay içiminde yazıyorum . Karşı kaldırımda omzunda bir çuval taşıyan yaşlı bir amca, ara sokaktan bir eski Anadol pikap geçiyor belli ki yağ yakıyor ; komşuları kendi kendine ayıplarken geçiyor Anadol hızlıca ....

Haliç güzergahina doğru bir ev taşınıyor. İşte tam burada başlıyor benim bugünkü yazımı kaleme alma hikayem .... Eskiden "eskiyen eşyalar, eskiyen evler olurdu. Şimdi daha eşya ile tanışmadan yollarımız ayrılıyor. Evlerimizin adresini öğrenemeden başka evlere taşınıyoruz.  Taşınmalar diyarında insanlik taşınıyor. Eşyalarla, evlerle tanışmıyoruz da…

Kendimizle değerlerimizle taşınıyoruz. Bir çöküş, bir veda, belki de hüzünle tanışmalara geldik.  Oyuncaklarını beğenmeyen… Çocuklar gibiyiz  Hem savurup hem savrulduğumuz “anlara tanıklık ediyoruz. Adreslerin, kavramların, bakışların karmaşasinda yaşıyor. Mal mülk değer olmuşsa Günlerimiz.  Akşamlar sabaha, uzaklar yakına karışmışsa ; o zaman İçimize dönüşü de yanlış anladık demektir Hep taşınirken insan kapandı kaldı dar dünyasında ...

Gün ışığından, merhabadan, nasılsından korkar olduk. Mısafirden korkar olduk .Ya dizi günümüzde gelirse

Kimseler bizden bir şey istemesin, kimselerle ekmeğimizi paylaşmayalım, sessizce yaşayıp gidelim!

Yaşamak bu muydu!

“Ağır bir yenilgiye düştük canlar Zaman, saat ve mesafeler,dünya … sırtımıza bindi, kalbimize girdi.

Kımıldayamaz, nefes alamaz olduk.

Hal hatır soran evler de köşesine çekildi. Selamlar unutuldu

Ki Aklımın ucundan geçmezdi ; bir selamın bunca aranır olacağı.

Ağır, Çetrefilli  keşmekeş, çilekeş, yorgun zamanların en güzel ilacıydı oysa ...bir selam

Çok mu zahmet çekiyor insan ki selamı unutur oldu bunu düşünüyorum bin kelam ....

Ne diyeyim ;

Zahmetin bolluğu sonsuz rahmetin kapısını aralar diye ümit ediyorum.

Kalın efendim sağlıcakla ...