İftira "atılır", söylenmez. Şık bir şey olsaydı herhalde iftira "atılmaz", konulur veya söylenirdi.  Bizim milletimizin böyle bir güzel hasletleri vardır.

 İftirayı "atan" bir milletiz...

Asla tutmayız onu...

Muhafaza etmeyiz iftirayı "atarız"....

Böyle bir millete mensup olduğum için bahtiyarım.

"BELLEMEK"

Cumhuriyetin ilk yıllarında tatbik edilen lisanda tasfiye hareketi vardır. Bu tasfiye hareketi yürütenlere (yani deruhte edenlere demek istedik. "Yürütmek" çalmak anlamına da gelir) "arı dilciler de" denilmektedir. Bu tasfiye hareketinde Türkçemizde yüzlerce yıldır kullanmakta olduğumuz kelimeler yabancı (Arapça ve Farsça) mülahazıyla "atılmış" yerine arkaik veya uyduruk "sözcükler" ikame edilmeye teşebbüs edilmiştir.

Lisamızına saldıranlar ümit ettikleri kadar dilimizi "başkalaştıramadılar" ama onu tahrip ve tahriş ettiler.

Bunların sayesinde ortaya "sadeleştirmeci" sektörü çıktı.....

Lisanımızı tahrip etmeye teşebbüs edenlerden birisi Ahmet Cevat Emre'dir. Kendisi aslen Giritli olan Emre, 1936 yılında yapılan 3. Dil kurultayında sunduğu bir tebliğin sonunda bir şiir okumuştur. Bu şiirde Atatürk'ün Güneş Dil Teorisine olan "yakınlığına" kinaye olarak şunları ifade etmiştir;

“Atatürk, Atatürk antlıyız sana.

Güneşinden içtik hep kana kana”..

Bu mısrada "antlıyız" lafının ne manaya geldiğini sormayın. Lafın geliş ve gidişinden çıkarabilirsiniz.

Emre'nin şairlik yönünü ifade etmişken bir mısraını daha hatırlayalım.Bu mısrasında Emre vatan mefhumu yani kavramı üzerinde duruyor ve vatanın "önemli" olduğunu şöyle ifade ediyor;

“Vatan bizim anamızdır,

Anamızı belleyelim”.

Memleket Girit olunca, Türkçemizdeki bazı ifadelerin "farklı" anlamlara gelebileceğini tahmin edememiş olmalı sayın Emre (!).

"USUL"

Osmanlı medrese sisteminde "usul olmadan vusul" olmaz şeklinde bir kural vardır.  "Usul" metot, yöntem ve prosedür demektir.  Yani metot yoksa fikriniz ne kadar şahane olursa olsun hiç bir anlamı yoktur.  Kaybettiğimiz diğer değerlerle birlikte bu kuralın tekrar hatırlanması temennisiyle.....