Geçtiğimiz Cuma günü işten çıktım, evin yolunu tuttum. Otobüse bindim, her zamanki gibi tıklım tıklım doluydu. Otobüse binince gözlerim tanıdık birilerini aradı. O tıkış tıkış otobüslerde eve kadar tanıdık biriyle yapılan hasbihal, beni çok mutlu ediyor.

Nihayet uzun zamandır görmediğim bir arkadaşımı gördüm. Hemen yanına gittim tabi, selam verip muhabbet etmeden olmazdı. Tabi uzun zamandır görüşmeyince işten, aştan, hayattan girdik muhabbete. E muhabbet hayattan başlarda Türkiye’nin gidişatına kaymaz mı? Elbet kayar. Öyle de oldu. Bir anda kendimizi Türkiye’nin gündeminde bulduk. Tabi bir süre sonra konuşmamız hararetlenmiş olacak ki, sağdan soldan bize kulak verenler olmuş. Nasıl vermesinler ki? Türkiye gündemi malum, konuşulacak, tartışılacak o kadar çok şey var ki. Konuşmaya başladığın zaman kayıtsız kalmamak çok mümkün değil.

Neyse… Bizim çeşitli olaylar üzerindeki tartışmamız bir süre devam etti. Yanımızda sırtında çantasıyla bir lise talebesi gözüme çarptı. Çarptı çarpmasına ya, biz de onun gözüne çarpmışız. Arkadaşım uyardı, “senin durak geldi” diye. İnmek için hareketlendiğim sırada lise talebesi seslendi bana.

-“Abi sizinle tanışmak istiyorum, numaranızı alabilir miyim?” dedi.

Ben tabi şaşırdım. Başıma ilk defa böyle bir olay geliyor.

-“Hayırdır? Neden tanışmak istiyorsun?” diye sordum.

Benim ineceğimi anlayınca çocuk;

-“Abi inince devam edelim. Ben zaten ineceğim durağı geçtim. Sizinle tanışmak için inmenizi bekliyordum” dedi.

Tabi benim şaşkınlığıma bir de merak eklendi. Neyse, indik otobüsten. Tanıştık çocukla. Sordum tabi uzatmadan, “neden tanışmak istedin?” diye.

Çocuk; “Abi, otobüste muhabbetinize kulak misafiri oldum. Çok güzel şeylerden bahsettiniz. Çok ilgimi çekti. Benim bu konularda merak ettiğim çok şey var. Sizi bu konularda dinlemek istiyorum” dedi.

İnsan böyle bir cevap alınca tabi hem şaşırıyor hem de düşüncelerini merak eden birinin olduğunu öğrenince mutlu oluyor. Tabi “iş Türkiye olunca konuşacak çok şey var” dedik ve başladık konuşmaya. Açılımdan girdik, İsrail’in özür dilemesine kadar hatta darbeler, sağ-sol olayları derken 3-3.5 saat konuştuk. Tabi bu tür hasbihallerde sen ne kadar karşındaki bir şeyler öğretiyorsan, karşındaki de sana bir şeyler öğretiyor. Yazının mevzusu, benim ona öğrettiğim değil onun bana öğrettiği, verdiği bilgiydi.

Çocuk İmam Hatipliymiş. Bunu duyunca tabi ben biraz daha önemsedim delikanlıyı. İmam Hatip nasıl? Eşitsizlikler kaldırıldı, yolunuz açıldı. Memnun musun? diye bir soru sordum. Cevaplar peş peşe gelmeye başladı.

Ahh abi ah diye başlayan delikanlı başladı anlatmaya:

-“Abi İmam Hatipli olmak çok güzel. Katsayı adaletsizliği kalktı çok güzel. Önümüz açıldı evet bu da çok güzel. Ama öyle bir şey var ki be abim, İmam Hatipliler de açıldı!”

Ben tabi başta anlamadım.

-“Biraz daha aç da tam olsun” dedim

Başladı genç yine anlatmaya

-“Abi, İmam Hatiplilerin önü açıldı her şey iyi hoş ama ahlak kalmadı. İmam Hatiplerin diğer liselerden farkı kalmadı. Benim bütün arkadaşlarımın (Kız – erkek fark etmez) sevgilisi var. Okuldan çıkan elinden tutup götürüyor. Kızlar dar pantolonla geliyor. Hatta şimdi bir de serbest kıyafet çıktı, artık saçı açık gelen de var. Bu İmam Hatiplilerin yolu böyle açık olacaksa hiç açık olmasın abi. Yoksa ilerde ne imamlıklarından fayda gelecek ne de hatipliklerinden”

Bu söylediklerine o kadar şaşırdım ki. Biz seviniyorduk İmam Hatipliler gümbür gümbür geliyor diye. Bizzat orada okuyan delikanlının bu anlattıklarına göre bu gelenler içi hava dolu balon! İlginç bir şey daha söyledi ve şaşkınlığım daha da arttı. Delikanlının anlattığına göre hocalar: “İnned dîne indâllâhil islâm” yani Allah katında tek din İslam’dır” –Ali İmran – 19- denmesini istemiyorlarmış! Gerçekten eğer doğruysa, skandal niteliğinde bu anlatılanlar. Ben tabi İmam Hatiplerden haberdar değilim, gidip gözlemlemedim, görmedim. Orada okuyan bir öğrenci bunları anlatıyorsa doğru anlatıyordur diye düşünerek paylaştım. Ancak bu konuda bir şeyler bilen varsa buyurun anlatın lütfen. Bu konu önemli ve hassas çünkü. Sevgi, saygı ve dua ile…