Bir tekerliğin üzerinde ilerliyoruz. Her bir çarkına bir mana vermişiz. Sağlam olmayan her an üzerinden atacak olan tekerleği evimiz gibi sahiplenmişiz. Tekerlek dönüyor. Her bir dönüşü bizi farklı hayatlara götürüyor. Tekerlek döndükçe bir azalıyoruz. Tekerlek dönüyor, biz çağlara şahit oluyoruz. Tekerleğin her bir dönüşü bize geri getiremeyeceğimiz şeyler kaybettiriyor. Ah zaman nasıl geri getirilebilir ki! Ve büyük bir zamansızlık içinde zamana ve tekerleğe mahkum olmuş köleler olarak ne kadar da tuhaf görünüyoruz. Zamansızlığa kavuşmak için tekerliğin bir çarkına takılmış küçük parçalar gibiyiz.

Tekerlek dönüyor. Tekerleğin her bir çarkında bizlerden biri. Bizlerden biri ama bizim gibi değil. O da bizim gibi zavallı zamana mahkum. Tekerlek dönüyor hepimiz dönüyoruz onunla. Birbirimizden farklı ve aynı olarak. Her bir çarkta farklı hayatlar.

Bir gün tekerleğin bir çarkındaki zamansız zamanlı bir parça isyan ediyor. Tekerleğin kendisi tarafından döndüğünü sanıyor. Halbuki tekerlek dönüyor bütün zamansızlığa karşı ve haberdar olmadan. Bu isyan çarktan çarka ilerlemeye başlıyor. Üst çarktaki – ki bu kendisince öyle çarklar eşit ve aynı hızla dönüyor hatta dönüş dolayısıyla bir alta bir üste geçiyor- ben senden daha üstte olduğuma göre senden üstünüm sende benim kölemsin diyor. Alttaki ise konumuna bakıyor o anki ve altta olduğunu görüyor itaat ediyor bir gün üstte çıkma ihtimalini unutarak.

Tekerlek dönüyor herkes için her şey için. O döndükçe çağlara şahit oluyoruz. Aynı tekerleğin çarkları birbirlerine isyan ediyor. Bu isyan parçalarının kaybolmasına sebep oluyor.

Tekerlek dönüyor hayat değişmeye başlıyor. Değişimin farkında olmadan değişmek ne kötü bir şeydir bu!

Tekerlek dönüyor bir zaman içinde. Fakat içindekiler zamansızlığa isyan ediyor. Zamansızlık üzerinde çok çürük bir tekerlek üzerinde olmasına rağmen bu isyan. Bütün çarklarda zamansızlığa kavuşan bir sürü parça oluyor. Ve zamanlı olanlar bunu başarı olarak sayıyor kendi çarkında ve zamanı içerisinde.

Tekerlek dönüyor ve büyük bir yokluğa doğru gidiyor. Bu yokluk içinde en çok en küçük parçalar hırpalanıyor. En küçük olup zamansızlığı en iyi bilen parçalar bunlar. Zamansızlığa bakıyorlar sürekli. Mavi ve beyaz olan bu zamansızlıkları onları içine alıyor ve zamansız olunan mekana götürüyor.

Tekerlek dönüyor sadece herkes ve her şey için. İçindekilerinin anlamsız hareketlerine aldırış etmeden. Varması gereken noktaya doğru gidiyor. İçi harap edilmiş, güzelim çarkları mahvedilmiş olmasına rağmen ilerliyor zamansızlığa kavuşacağı güne doğru.

Vesselam…