Hiçbir şey benimdir deme. Şimdilik benimle de…
Bu dünya bir misafirhane, biz isee gelip geçen yolcularız. Sahip olduğumuzu sandığımız her şey ; evler, insanlar, sevgiler, başarılar sadece bir süreliğine bizimle . Zamanı gelince hepsi, birer birer vedaya hazırlar.
Bir eşyaya, bir insana ya da bir duyguya “benim” dediğimizde, aslında onun üzerindeki geçiciliğimizi fark etmeyiz. Oysa her şey hareket halinde; hiçbir şey sabit, kalıcı ya da sonsuz değil. Hayat, bize kendimizi merkezde hissettirse de, biz sadece dev bir düzenin küçücük bir parçasıyız. Bazen sevdiğimizi kaybederiz, bazen kendimizi... Ama hep bir şeyler giderken, bir şeyler kalır. Kalanların da “bize ait” olmadığını zamanla öğreniriz.
Belki de huzur, sahip olduklarımızla değil, bırakabildiklerimizle varolur. Belki de özgürlük, “benim” demeyi bıraktığımızda başlar.
Çünkü gerçek olan, sadece yaşadığımız andır. Ve o an da geçer.
Öyleyse sahiplenmeden , beklentiye girmeden sevmeyi öğrenmeliyiz.
Korkmadan bağlanmalı, hiçbir şeyin bize ait olmadığını bilerek ama her şeyle derinden bağ kurarak yaşanalıyız.
Çünkü güzellik de , acı da, insan da, hayat da… hepsi bize emanet.
Şimdilik bizimle olan her şeye kucak açıp , zamanı gelince uğurlamasını bilmeliyiz.
İşte asıl bilgelik burada saklı.