Kimden duyduğumu ya da nerede okuduğumu hatırlamıyorum ama yıllardır hafızama kazınmış bir söz var: “Kalp denizse dil kıyıdır. Denizde ne varsa kıyıya o vurur.”
Hepimizin konuşuyoruz; sözlerimizle, bakışlarımızla, davranışlarımızla... Kimi zaman yorgun ve sinirliyizdir dilimiz sertleşir. Kimi zaman ise mutlu, heyecanla parlar gözlerimiz. Bizler farkında olmasak bile içimizdekiler dışarı yansır.
Dil ise kalbin aynasıdır. Kimse diline tamamen hakim olamaz. Öfke, endişe, mutluluk, heyecan... İçimizdeki duygular ne kadar derinse dışarıya yansıması da o kadar güçlü olacaktır. Tam da bu sebeple istemeden etrafımızdaki insanları kırıp pişman olduğumuz olmuştur. Hatta çoğu zaman “Ben aslında öyle demek istememiştim.” deriz ama söz ağızdan çıktı mı çoktan iş işten geçmiştir. Ne kırılan kalbi geri alabiliriz nede söylenen sözleri
Çoğu zaman insanları kırmamak için kendimizi tutmaya, dilimize hakim olmaya çalışırız. Ama dilimizi tutmaya çalışmaktan çok kalbimizi temiz tutmalıyız bence. Çünkü kirli denizde kıyıya vuracak olanlar da pislik olacaktır. Bu yüzden kalbini sevgi ve merhametle doldur. Çünkü en sinirli anında söylenen o kötü sözler genellikle önceden düşünülmüş düşüncelerdir. Ve içimizde ne varsa bir gün dudaklarımızdan dökülür. Bu yüzden kötü duyguları biriktirmek yerine affetmeyi öğren.
Deniz temizse kıyıya vuranlar da temiz olacaktır. Kalbini kin, nefret, kıskançlık, öfke gibi duygularla doldurursun dilinden dökülenler de onlar olacaktır. O yüzden sen kalbini temiz tut, gerisi zaten kıyıya güzelce vuracaktır.
Sağlıcakla kalın...