Aynaların dili başka bugün / Duygular ilk çağlardan bahset se de / Görün bakın umutta taze, düşte dinçmişim / Eski resimlerim haykırıyor albümlerde / Nasıl da gençmişim
Saçlarım yerli yerinde, kendi renginde / Yüzüme yakışmış günün bütün ışıkları / Ben bu istasyondan ne vakit geçmişim / Gözlerimin feri güneşi kamaştırıyor / Nasıl da gençmişim
Gönlümde kocaman bir yarın / Düş pembesi hisler kalbimin gündeminde / Dünyanın en güzel kızını seçmişim / Bugünden bakınca şaşırıp kalıyorum / Nasıl da gençmişim
Daha kalbim kırılmamış / Henüz tanışmamışım ayrılıklarla / Aşkın badesini demincek içmişim / Bakışlarımda upuzun bir bahar var / Nasıl da gençmişim
Aşkın tarlasında yemyeşil ferikler / Başaklar yeni yeni dolgunlaşmaya başlamış / Ne zaman kalkmış harman ne vakit biçmişim? / İnsan inanamıyor eski fotoğraflarına / Nasıl da gençmişim
Nasıl da geçmiş o güzelim yıllar diyen o şarkıyı gel de hatırlama şimdi. Aslında çok uzun değil ömür dediğimiz şey. Daha dün dediğimizin zamanlar sanki asırların ötesinde kalmış gibi uzağımıza düşüvermiş. O günden bugüne getirdiğimiz ne varsa eskimiş. El yüz, baş ayak, kaş göz, saç tırnak… hepsi ne eski gücünde ne eski renginde. Soluklaşmış gözlerimizin feri bile. Bir gönül var kocamayan. Akranlarımız ağarmış, eşimiz dostumuz birer ihtiyara dönüşmüş. Bir tek sevdiğimizin gözleri var ışıl ışıl parlayan maziden gönlümüze.
Baharlar kurumuş, bağlar bozulmuş. Bir serçelerin yuvası var içinden ses gelen; leylek gitmiş, kırlangıç gitmiş. Yaz, yerini soğuk sokaklarda bir hazana bırakmış. Ayaklarımızın altında gerçekleşmemiş hayallerimiz gibi kuruyup dökülmüş sarı yapraklar. Kış gelecek birazdan yaşadığımız şehrin üstüne bulutların marifetiyle. Karlar dökülecek başlarımıza beyazın en beyaz tonuyla. Onu da ömrümüz yeterse göreceğiz. Ölüm kapı komşumuzmuş meğer.
Ölüm deyince Cahit Sıtkı Tarancı’yı anmadan geçemeyiz elbette.
Yaş otuz beş yolun yarısı eder / Dante gibi ortasındayız ömrün / Delikanlı çağımızdaki cevher / Yalvarmak yakarmak nafile bugün / Gözünün yaşına bakmadan gider
Sevgiyle kalın.