Orta, lise ve üniversitelerin açıldığı şu günlerde gençlerimizin hâli pür melâlini masaya yatırmak geldi içimden… Evet, gençlik, bir toplumun dinamiğidir. Bu dinamik unsurun maddi ve manevi donanımlı olması, hayatî bir öneme haizdir. Çılgın, zinakâr, hayatı umursamayan, gayesiz, geleceğe ait tasarımları olmayan, ufuksuz, üretmeyip hep tüketen bir gençlik, toplumun sırtında bir kamburdur. Zamanında çaresine bakmadığı, gençliği başıboş bıraktığı için de toplum, bu kamburun altında ezilmeye mahkûmdur.
Rasûlullah (s.a.v), kıyamet günü kul, dört şeyin hesabını vermeden Allah’ın huzurundan ayrılmayacaktır. Bunlar, “ömrünü nerede harcadığı, özellikle de gençliğini nerede tükettiği...” diye buyururken “gençlik dönemi”nin dinamizmine ve sorumluluğuna vurgu yapmaktadır. Gençlik döneminin hayrı da şerri de, ömrün diğer dilimlerinden daha etkileyici ve kalıcıdır. Çoğunlukla gençlikte edinilen alışkanlıklar ve hayat telakkileri, bütün ömrü içine alacak şekilde devam etmektedir.
Bugün gençliğin önünde, kişiliğini ve kimliğini kazanmaya engel ve açık bir tehlike olarak ideolojik dayatma durmaktadır. Bugün ilkokuldan üniversiteye kadar bütün okullar, 5816 sayılı kanuna sırtını dayayan resmi ideolojinin sultasındadır. Bu sulta altında gençlik, “laik, seküler, şoven, statükocu, kendi değerlerine düşman, düşmanın değerlerine hayran” olarak yetişmektedir.
“Fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür bir gençlik”ten söz edilir, fakat fikri de, irfanı da, vicdanı da ipotek altında bir gençlik, ideolojik dayatma tezgâhından geçirilerek “yığınlar” halinde topluma kazandırılır. Bizler de bu tezgâhtan geçtik fakat elhamdülillah imalat hatası olarak bu toplumda yerimizi aldık. İlkokuldan başlayıp üniversiteden mezun olup da dünya görüşü olarak Kitap ve Sünnet temeline dayalı bir nizam için çırpınan bütün kardeşlerimiz de birer imalat hatasıdır. Ne mutlu onlara!!!
Bu eğitim sistemi içerisinde gençliğin ruhu çalınıyor. Boşluğa itiliyor. Beşeri ideolojilerin kurbanı oluyorlar. Yüzde yetmiş beş oranında, ahirette hesap verme inancından tamamen uzak, dünyevileşmiş, şehvetinin peşinde pervasızca koşan, Rabbe kul olmaktan “kurtulup” kula kul olmayı çağdaşlık ve demokratlık zanneden bir gençlik üretiliyor. Bundan dolayı da toplum olarak her geçen yıl bir önceki yıla göre, “değerlerine” daha uzak, “uçkuruna” daha yakın bir gençliğe şahit olmaktayız. Bunda müfredat programının yanında medyanın erotik fotoğraf ve filmleri, genel ahlâkın gün geçtikçe daha da kötüye gitmesi ve bu arada eğitimcilerin yetersizliği ve kalitesizliği de büyük rol oynamaktadır.
Bir televizyon kanalının, gençlere yönelik bir programında seyrettiğim iki profesörün iki tavsiyesini, yozlaşmamızı tetikleyen iki tahribat olması açısından ilginç olduğu için burada kaydetmek istiyorum. Altmışını aşmış, yüzünde iman nurundan eser bulunmayan Prof.ün biri diyordu ki: “Üniversite insana özgür düşünmeyi ve çağdaş yaşamayı öğretir. Artık kadın-erkek ayrımına son vermek gerekir. Ev kiralarken sadece erkekler olarak değil kız arkadaşlarınızla beraber kiralayın. Gerçi bizim toplumumuzda yadırganır ama toplumu sizler değiştireceksiniz. Benim kızım Ankara’da erkek arkadaşları ile beraber kalmaktadır. Çağdaş yaşam bunu gerektirir. Anadolu kentlerinde zorlanırsınız fakat Ankara, İstanbul, İzmir gibi kentlerimizde bu ortamı rahat bulabilirsiniz. Kendine öz güveni olmayanlar bu beraberlikten korkarlar. Sizler Üniversiteli olarak kızıyla-erkeğiyle bu güven ortamını oluşturmak suretiyle çağdaş yaşama katkıda bulunmalısınız…”
Diğer profesör de, ahiret endişesinden uzak dünyalığı kurtarmak adına altın nasihatlarını(!) şöyle sürdürüyordu: “Gençler! Yapacağınız tercihlerinizi iyi düşünün. Yanlış tercihleriniz sizin elli yılınıza mal olur. Doğru ve isteyerek yaptığınız tercihleriniz sizin elli yıllık mutluluğunuzu garanti altına almış olur. Bu, istikbalinizin garantisi demektir…” Yani bu profesör demek istiyor du ki, “Şu anda 18-20 yaş civarındasınız. Üniversiteyi bitirip hayata atıldığınızda 22-25 yaşlarında olursunuz. Elli yıl da hizmet süresi ve emekli olarak yaşasanız, yaşınız 70-75 olur. Türkiye’de de yaş ortalaması bu civardadır. Böylece garantili bir hayat yaşamış olursunuz. Ondan sonra da ölüp gidersiniz.” Pekiyi bu profesöre sormak gerekmez mi: “İstikbal, sadece elli yılla mı sınırlıdır? Sonsuza açılan ahiret istikbali için bu gençlere söyleyecekleriniz yok mu?”
Evet değerli okuyucular, işte böyle bir olumsuz ortamdan ruhen boş, gayesiz, mânen çürük, okul yolunda kız yüzünden kavga eden “sev-genç” türü bir neslin çıkması gayet normaldir. Rüzgâr ekerseniz fırtına biçmek zorundasınız.
Eğitilmiş insan gücü, bir milleti ayakta tutan omurgadır. İlkokul öğretmeninden tutun, işletmecisine, hâkim ve savcısına, başbakan ve cumhurbaşkanına varıncaya kadar toplumun geleceğini belirleyen insanlar, üniversite tezgâhından geçmektedir. Toplumu değiştiren güç odaklarının çoğu üniversite diplomalıdır. Yukarda değindiğimiz tarzda eğitilen bu dinamik güç de, eğitildiği kalıplar doğrultusunda toplumu değiştirmeye kalkacaktır. Dolayısıyla yetiştiği değerlerle, halkın manevî değerleri çatışma halinde olacağı için, bürokrat-halk, devlet-millet zıtlaşması söz konusu olacaktır.
Şu halde; “Eğitim, mikro planda çocukta şahsiyeti inşa faaliyeti, makro planda da yarınki cemiyeti kurma ameliyesidir.” Bu ameliyenin ifasını ehil ellere verdiğiniz zaman, şahsiyetli fertler ve bu şahsiyetli fertlerin bir araya gelmesinden de sağlıklı toplumlar meydana gelir. Bu işi, ideoloji dalkavukları üstlenirse, içi boşaltılmış, hayatı, göbeği ile dizkapağı arasına sıkıştıran acûbe fertler ve bu ruhen boş fertlerden de her an patlamaya hazır, sinirleri gerilmiş gayr-ı sıhhî toplumlar meydana gelir.
Çocuğumuzu üniversite sınavına motive edip heyecan ve gayret içine sokarken aynı heyecanı ve motivasyonu ahiret sınavı için yapmıyoruz. “İstikbalini garanti etmek için üniversiteyi kazanmalıdır” diyoruz ve haklıyız, bunu kınamıyoruz fakat “ahiret” istikbalini “dünya” kadar kaale almıyoruz. “Ey iman edenler! Kendinizi ve aile fertlerinizi ateşten/cehennemden koruyun.” (66/Tahrim: 6) ayeti çerçevesinde düşünerek; dünyada açlık, işsizlik, şahsiyetsizlik ateşinden kendimizi ve aile fertlerimizi korumaya çalıştığımız kadar, cehennem ateşinden korumaya çalışmıyoruz.
Görüldüğü gibi, bizim manevî bakımdan sahip çıkmadığımız gençliğimize, üniversitelerimiz hiç sahip çıkmamaktadır. Aksine kendi ifadeleri ile “çağdaş yaşam”a entegre ederek, resmî ideolojiyle yani kemalizmle yükleyip, mukaddes değerlerinden kopararak hayata hazırlamaktadırlar. Zararı yok dünyalık mesleklerini oralardan öğrensinler ama -birazcık olsun ahiretlerini düşünüyorsak- yavrularımızı tamamen onların insafına ve kucağına terk etmeyelim. Yoksa hüsrana uğrayanlardan oluruz.
Sahipsiz bir gençliğin batması haktır,
Sen sahip çıkarsan bu gençlik batmayacaktır.