Acı çığlık

Medeniyet mi dediniz .İşte tam burada sıkışıp kalan bir masumiyet ve medeniyetlerin seyirci kaldığı bir vahşetti bu. 

Çaresizliğin ve Vicdanın kelimelere dökemediği kadar ağır bir suçluluk duygusu… sineleri yakan kavuran bir ateş   GAZZE bir yerde masumiyetin kan ve gözyaşını unuttuk ey insanlık. Yıllarca zulme isyan edilirken nisyana daldık. 

Bu yalan dünyada  keyif ile mesgul olurken bizim dumyamız işgal edildi.

 İmtihanımızın Gazze sorusundan sınıfta kaldık. Tefekkür etmediğimizden midir?  Acının coğrafyasında, işte orda yine  Ortadoğu var. 

Yine yeniden öldürülüşünü seyret insanlık.

Ve hiçbişey olmamış gibi 

İşte tam buraya, cümlelerin kelimelerin ve harflerin arasına Gazzeli bir çocuğun oyuncağına koşarken yitirdiği güzelliği paramparça bir yüzle gelip düşüyor.

 Ardından bir annenin çığlığı gelip tutuyor parmaklarından. 

Kana bulanmış, gözyaşına kanmış ve âh ile dolmuş kelimeler kalıyor geriye. Bir çocuk, bir çocuk daha “işte insanlık” diye diye asla indirilemeyecek bir bayrak dikiyor vicdan ağacımıza.

O çocuklar ki masum o çocuklar ki bilemezdiler büyük bombaların küçük bedenlere olan açlığını. Karanlığa boğdular şehirleri; bombalarla aydınlattılar. O çocuklar yıldızlara bakar gibi baktılar bombalara. 

Yıldız değildi gökte kayan ve gelip paramparça savuran. 

Acı bir çığlıktı 

Çocuklar ki her savaşa önde girerler. 

Babasız kalmakla eşdeğerdir her çocuğun ölümü, annesiz ve kardeşsiz kalmakla eşdeğerdir.  Salıncakta sallanan o bedenler havaya uçtu şimdi.Hayaller yalan oldu... Bir ah  demeye zaman bırakmadılar.

 Her yürekte kan… Akan akan akan…