Huzurlu bir hayat için benimsememiz gereken prensiplerden birisi de iktisat diğeri de itidaldir.

İktisat; yeme-içme, harcama, ölçülü olmaktır.

İtidal ise; konuşma ve benzeri bütün işlerde ölçülü olmaktır.

Bunların zıddı ise israftır. İsraf, ihtiyaç sınırını aşmak, aşırı harcamalarda ve ölçüsüz davranışlarda bulunmak demektir.

Olgun insan daima ölçülü olmalıdır.

Ölçülü insan, harcama yaparken ne israf eder ne de cimrilik. İkisi arasında, itidalli bir yol tutar.

Bize bahşedilen her şey bir emanettir.

Hayat, sağlık, eş, evlat, makam-mevki, mal, mülk gibi nimetler, hep emanet olarak verilmiştir.

Onun için biz, bu nimetleri kullanma tarzımızdan, israf edip etmediğimizden ve bunları nerede harcadığımızdan ahirette sorguya çekileceğiz.

“Kıyamet günü insanoğlu, ömrünü nerede harcadığından, yaptığı işleri ne niyetle yaptığından, nasıl kazanıp nereye harcadığından, vücudunu ve sıhhatini nerede ve nasıl değerlendirdiğinden sorguya çekilmedikçe yerinden ayrılamaz.” diye buyurmuştur sevgili Peygamberimiz.

Millet olarak maalesef çok müsrifiz.

Özellikle, çöpe atılan ekmeklerden tutunda kamu malları, tabii kaynaklar, elektrik, su ve zaman gibi sayısız değerlerimizi israf ediyoruz.

Yokluğu ve yarınlarımızı hiç düşünmüyoruz.

Oysa yeryüzünde hiçbir kaynak ve imkan sınırsız değildir.

Günümüzde bunların değeri daha da artmıştır.

Bu imkânların israf edilmesi hepimiz için büyük bir vebal olduğu gibi, pek çok yuvanın dağılmasına ve ülkenin ekonomik açıdan zayıflamasına da sebep olmaktadır.

Bunun için şahsi harcamalarımızda ölçülü olmak, ülke kaynaklarını dikkatli kullanmak, verimli alanlarda değerlendirmek, dinî ve millî bir görevdir.

Yarınlarımızın huzur ve rahatı için fert ve millet olarak iktisatlı davranmak ve israfa sapmamak zorundayız.

Çünkü israf, Allah’ın verdiği nimetlere karşı bir nankörlük ve saygısızlıktır.

Akrabaya, yoksula, yolda kalmışa, haklarını vermek hepimizin görevi olduğu gibi malımızı israf ile saçıp savurmamak da dinimizin bir emridir.