Bir şiir var, bu şiir asrılardı okunan bir şiir..

Resulullah(sav) Aileden, maldan ve amelden bahsediyor.
Sohbet bitince Abdullah bin Kürz izin istiyor
"Ya Rasulallah!
Anlattıklarınızı şiir halinde söyleyeyim mi?
İzin verir misiniz?"
Hazreti Peygamber
"Olur" buyuruyor

Ve Abdullah bin Kürz şiirine başlıyor;
Ailem, yaptıklarım ve ben sanki üç kardeşiz,
Ölüm yaklaştığında onları çağırıp konuşan biri gibiyiz.

Adam kardeşlerine der ki
"Ölüm kapımı çaldı! Bana yardım edin
Geri dönülmez bir yolculuk başlıyor
Uzun ve güvenilmez
Bu hal karşısında bana nasıl yardım edebilirsiniz?"

Malı der ki;
"Benden ayrılmadığın sürece
Her isteğini yerine getiririm
Ama ayrılık olursa aramızdaki dostluk biter
İstediğini benden şimdi al
Çünkü yakında ben, savrulan kumlar arasına katılacağım
Başka insanların olacağım
Beni sonraya bırakma, harca
Hızla yaklaşan ölüm gelmeden
Elini çabuk tut, hayır yap"

Ailesi de şöyle der
"Ben seni cidden sever
Seni herkesten üstün tutarım
Gücümü kuvvetimi senin için harcar, iyiliğini isterim
Ama iş ciddileştiğinde senin için ölemem

Ardından gözyaşı dökerim
Yüksek sesle ağlarım
Seni hayırla yâdederim
Cenazende bulunur
Gireceğin kabre kadar
O son durağına kadar
Hasretle tabutunu taşır
Sonra geri dönerim
Sanki aramızda hiç bir şey yokmuş gibi

Hiç birbirimizi sevmemiş gibi
Hiç birbirimizden sevgi görmemiş gibi"
İşte insanın ailesi
İşte desteği
Ve işte gerçek yüzü

Sonra ameli konuşur insana
"Ben, senin kardeşinim" der
"Sarsıntıların dehşetli anında
Benim gibi bir kardeş bulamazsın
Benimle mezarda karşılaşacaksın
Orda seni savunacağım
Hesap günü, ağır gelmesi için gayret gösterdiğin kefeye oturacağım

Beni unutma, değerimi bil         
Ben üzerine titreyen merhametli bir öğütçüyüm
Seni hiç bir zaman yalnız bırakmam
İşte senin amelin
Vuslat günü kavuşacağın güzel amellerin"

Abdullah bu şiiri okuyunca
Rasulullah ve arkadaşları ağladılar
Ve o günden sonra
Hazreti Abdullah
Ne zaman ki bir topluluğun yanından geçse
Kendisini çağırır, şiirini okumasını rica ederlerdi

O da okurdu
Ve yine göz yaşı
Yine çağlayan sahabe yürekleri
Bu şiir asırlık bir şiirdi
On dört asırdır okunan bir şiirdi
Peygamber sohbetinin
Şiirleşmiş ifadesiydi

***

Şüphesiz biz Allah'tan geldik ve yine dönüşümüz O'nadır. (Bakara 156)

Cuma günüydü ve dudaklarımızdan bu ayet döküldü. Çünkü Ali abimizi kaybetmiştik. Bir Yıldız daha kaymıştı. Şairinde dediği gibi ‘İyi insanlar beyaz atlara binip tek tek gidiyordu…’

Ali abiyi herkes sever, sayar, saygıda kusur etmemeye çalışırdı. Şimdi o asıl yurduna gitti ve arkasından Peygamber efendimizin(sav) huzurunda okunan şiirin ifade ettiği gibi amelleriyle gitti. Arkasından Afrika’daki yetimler, yüzlerce umreye gitmesine vesile olduğu kişiler, yardım ettiği öğrenciler, evlendirdiği gençler ve daha birçok ameli onu karşılamıştır ve Rabbime şahitlik edecektir İnşallah.

Bizde şahidiz…

Rabbim mekânını cennet eyler İnşallah.

Ailesine başsağlığı diler ve sizden Ali Yıldız abimiz için bir Fatiha okumanızı niyaz ederim…