Selamün Aleyküm. Eskiden evlerimiz müstakil, mutfağı bahçedeydi. Sadece  sokaktaki komşularımızı değil bütün mahalle birbirini tanırdı. Bakkaldan her ihtiyacı alıp veresiye ay sonu ödeme yapılırdı. Öylesine güzellikler yaşanırdı ki büyüklere saygı küçüklere sevgi eksik olmazdı. Seslenişlerimiz bile farklıydı. Arkadaşımız ne güzel özetlemiş o günleri;

“Hu Hu” diye seslenirdik komşumuza...

“eyvallah” dilimizin pelesengi idi…

“Hay”dan gelip “hu”ya giderdik…

“Hay ,Hay” Efendim ! diye kabul ederdik teklifleri…

“Allah, Allah, Allah, Allah ” diyerek şehadete koşardık Tuna boylarında…

“Allah Allah”, “Sübhanallah”, “Allahu ekber “  idi hayretlerimiz. Şimdilerdeki gibi “Vaaaauuv” diye ya da “ohaa” diye gayri müslim kırması çığlıklar atmazdık.

“Tövbe estağfurullah”  “fesubhanallah” zikri anlatırdı kızgınlığımızı.

“Aman Allahım” derdik “Oh My God” girmeden dilimize …

“Salavat” anlatırdı bazen yanlış bir iş yapıldığını…

“Neûzubillah” çekmek idi istemediğimiz bir şey görünce  zikrimiz…

“Bismillah”ile başlarlardı her hayrın başı .

“Hay Allah” iyiliğimizi vermeye devam edeydi …

“Allah Allah İllallah , Muhammedun Resulullah” sonrası derdik alkışlarla yiğitlere “maşallah”

“Ya sabır” öfkemizin ilacı idi ….

“Hasbünallâhü ve ni’mel-vekîl!” diyerek Allah’ı “vekil” ederdik çaresiz kalınca…

“Ya Şafi” dokunurdu yaramıza merhemden evvel …

“İnna lillah” ayeti teselli ederdi geride kalanları…

“Hak’ka yürürdük” eskiden ölmezdik biz …

“Bu da geçer ya hû!”, “Vazgeç ya hû!”, “Hoş gör ya hû!” hatları süslerdi Tekke ve zâviyelerin iş yerlerimizin duvarlarını, psikiyatrik ilaçlarlar dünyamıza girmeden…

-Velhasılı kelam  Azizim !“eskiden yaşarken zikrederdik , şimdi zikrederken bile o hali yaşamıyoruz”…

O güzel hallerimize tekrar dönmemiz ve yaşamamız dileği ile...Allah’a Emanet olun....