Öğretmenden hayata dair öğrendiklerimiz, küçümseyebileceğimiz kazançlar değildir.

Öğretmenin cömertliği aynıyla karşılık bulmadı eğitim sistemimizde. Öğretmeni, öğretmeyen bir kuklaya dönüştürdü bu sistem ve öğretmenin üzerine ölü toprağı serpildi.

Bu toprak öğretmeni uyuttu, okulları uyuttu, sınıfları uyuttu, nesilleri uyuttu, nesir ve nazımı unutturdu mütemadiyen.

Devam eden bu ölüm uykusu, inanıyorum ki, yine hamiyetperver öğretmenler tarafından sonlandırılacaktır.

Bu milletin kaderi, bu uyanışa bağlıdır ve bu uyanışa gebe sabahları takvime ekleyecek olan, eğitim sistemimizi bakıma almaktır.

Bakıma almayı çok kapsamlı bir iş gibi görmemek için bakımın ortasına öğretmeni koyalım ve kenara çekilelim.

Öğretmen özelinde sistemin bakımına başlayalım ve şunları ekleyelim:

Öğretmenlerin ücretlerine yönelik müstakil bir kanuni düzenleme yapılmalı ve en düşük öğretmen maaşı, kamudaki bir genel müdür maaşına denk hale getirilmelidir.

Elleri öpülesi insanların o güzel elleri pazar kasalarının altında ezdirilmemelidir. Öğretmenlerin tek kaygıları, kendilerine emanet edilen körpe canlar olmalı, temiz zihinler olmalı ve vatan ve millet sevdalısı yeni nesiller yetiştirmek olmalıdır.

Öğretmenleri geçim kaygısına sürükleyen günümüz sisteminin hal-i pürmelali ortadadır. 

Sınavsız üniversite olacaksa bile, eğitim fakülteleri kesinlikle sınavla öğrenci almalı ve en düşük giriş puanı, günümüz tıp fakülteleri için belirlenmiş olan taban puandan az olmamalıdır.

Milletin en donanımlı ve akıl noktasında en nasipli olanları, bu milletin evlatlarını donanımlı hale getirmek için sergilenecek gayretin sahipleri olmalıdır.

Öğretmenlerin cemiyet içindeki kanaat önderliği konumu kendilerine iade edilmeli ve öğretmenler yeniden istişare edilen, danışılan insanlar konumuna getirilmelidir.

En az beş yıl sürecek olan lisans eğitimi zorlu süreçleri içermeli, bu eğitimin bir ya da iki yılı uygulama dersleri şeklinde mutlaka okullarda geçmeli ve öğretmen adaylarına, meselelere dışarıdan bakabilme imkânı sunulmalıdır.

Öğretmenlik mesleği, “çocuğum hiç olmazsa öğretmen olur” anlayışından kurtarılmalı ve asaletli bir meslek haline getirilerek, insanların gıpta ile baktığı ve takdir ettiği bir gayret sevdalılığı konumuna taşınmalıdır.

Günümüz meslekleri içinde en çok itibar edilen mesleklerden olan doktorluğun mesaisinin büyük bir kısmının yeterli eğitim almayan insanlar için harcanan mesai olduğunda şüphe yoktur.

Okul hayatı boyunca yeterli alakayı görmemiş bir gencin madde bağımlısı bir insan haline gelmesi durumunda tedavi için harcanacak emek ile bu gence vaktinde sahip çıkmaya harcanan emek arasındaki farkı karşılaştırmaya gerek yok sanırım.

Vakitli feraset, bu milletin en büyük kazançlarından biri olacaktır.

“Marifet iltifata tabidir” diyen eskiler, iltifatsız marifetin zayi olacağını da söylemişlerdir.

Bu düstur için ilk adım öğretmenlerimiz adına atılmalı ve bu milletin evlatlarına sahip çıkacak öğretmenlere sahip çıkılmalıdır.

Bu sahip çıkmanın bütçeye maliyeti hesap edilmemelidir. Geç kalınması durumunda, maliyet yükleyecek bir bütçenin bulunamama ihtimali de dikkatlerden kaçmamalıdır.

Yarınlarımızı emanet edeceğimiz neslimize, bugünlerini kazandırarak vefamızı göstermeliyiz. Bu vefayı gösterecek olan hamiyetperver öğretmenlerimize de vefasızlık yapmadan yarınlarımızı kazanmalıyız.

Soma’da yürekleri kora çeviren acı tecrübenin, insanların kendi hukukları noktasında yeterli donanıma sahip olmamalarına dayandığını düşünmek, öğretmene olan ihtiyacımızı net bir şekilde ortaya koyar. 

Bu satırları yazan ve öğretmen olmayan bir kalem olarak meramımı yeniden aktarıyorum: Öğretmenimin maaşı en az 7.000 TL olmalıdır. Daha yukarısı için “ağa” benzetmesine kapımız açıktır.

Duânızı eksik etmeyin efendim.