Geçenlerde bir video izledim. Sokak röportajı yapıyordu bir genç.

Cadde üzerinde yürüyenlere ‘Peygamber Efendimiz(sav) denk gelseydiniz ne demek istersiniz? diye soruyor. Tüm benliğiyle Anadolu irfanını temsil eden sakallı bir amca, soruyu duyar duymaz gözleri yaşlanıyor, hafif donuyor. Ağlamaya başlıyor ve ‘olsa ayağının altını öperdim diyor’ ve boğazı düğümleniyor konuşamıyor…

Defalarca izledim videoyu…

Bu nasıl bir aşk…

Bu nasıl bir muhabbet…

Bu nasıl bir takva…

Bu nasıl bir samimiyet…

Bu nasıl bir irfan…

***

Sonra kendimi sorgulamaya başladım. Koca bir hiç…

***

Sahabelerin hayatlarını okuduğumuz zaman onların muhabbetlerine sevgilerine hayran kalırız.

Dinleri için her şeyden ama her şeyden vaz geçip emrindeyiz;

Ya Resulullah(sav)

Anam Babam sana feda olsun Ya Resulullah(sav) demişler.

Başta Cennetle müjdelenen 10 Sahabenin hayatını anlatan çok güzel kitaplarımız var. Okumanızı imkânınız yoksa dinlemenizi şiddetle tavsiye ederim.

Okuduğumuz veya dinlediğimiz zaman göreceğiz ki;

Ya sahabeler bu dünyada yaşamamışlar ya da biz hiç yaşamıyoruz bu dünya da.

Ama sahabeler kadar olmasa da göremediği halde yaşayan insanlar var yukarıda bahsettiğim amca gibi…

Peki, muhabbet nasıl olur?

Öncelikle Peygamber Efendimizi(sav) tanımalıyız.

Hayatını, hadislerini okumalıyız. Hatta şemail kitaplarımız var bizim. Şemail demek; Resulullah’ın (sav) fiziki ve ahlaki özelliklerini anlatan bir kitap. Bu tür kitapları okumalıyız, okumuyorsak da en azından dinlemeliyiz.

İnsan sevdiği insana benzemek ister, onun sözlerini ezberler hareketlerini yapmak ister. Buna en büyük örnek çocuklarımızdır. Anne, babası, abisi, ablası gibi hareket etmeye çalışırlar.

Bizde Resulullah(sav) gibi yapmalıyız ki sevdiğimizi başta kalbimiz olmak üzere tüm benliğimizle inanalım. Muhabbetimiz olsun Kainatın Efendisiyle.

***

Salavat-ı Şerif’te Resulullah(sav) muhabbetin en yakın yerlerinden;

Âllâhümme salli alâ Muhammed.