Ait olunmayan yerler

Bazı yerler vardır... Gitmek istemezsiniz. Giderken ayaklarınız geri geri gider ama bedeniniz ilerler. Kapısından içeri adım attığınız anda içiniz daralır, nefesiniz kesilir. Havası bile farklıdır bu yerlerin; insanı boğar.

İçindeki insanlar bize yabancı gelir. Hatta söylenenleri bile dinlemek istemezsiniz; kısa ve geçiştirici cevaplar verirsiniz. Çünkü ruhen orada değilsinizdir. Bedeniniz oradadır ama ruhunuz bambaşka bir yerde.

İçeri girdiğinizde kapıya en yakın yere, hatta koltuğun bile ucuna oturursunuz ki hızla kalkıp gidebilesiniz.

Dakikalar birbirini kovalar ve zaman geçmek bilmez... Geçmeyen zamanla birlikte içindeki sıkıntı ve daralma hissi hızla büyür. Genellikle bu tarz ortamlarda kendimizi baskılarız; sözcüklerimizi dikkatle seçer çoğu zamanda susarız. Bu suskunluk yavaş yavaş tüketir bizi. Ve böylece kendimize yabancılaşırız...

Evet, genel olarak gitmek zorunda kaldığımız bu yerler, aynı zamanda bizi en çok yoran ve en çok tüketen yerler. Yaptığın işin zorluğundan ya da ağırlığından çok kendini rahat hissetmediğin, sürekli diken üstünde olduğunu bir yerde durmak... Söylenecek çoğu şeyi içine atmak, seni anlayan kimsenin olmadığını düşünmek ve katlandığımız daha doğrusu katlanmak zorunda kaldığımız her şey, biraz daha tüketir bizi.

Siz farkında bile olmadan... Yavaş yavaş ve sinsice...

Eskiden sizi mutlu eden şeyler artık sizi mutlu etmemeye başlar, sürekli olumsuz düşünür, hiçbir şey yapmak istemezsiniz. Kısaca, hayattan keyif almamaya başlarsınız. Dışarıdan çok normal görünürsünüz, ama içinizde olan biteni kimsecikler fark etmez. Bu kendin olamamanın verdiği tükenmişliktir.

Bazılarımız ise o kadar alışmıştır ki bu hisse, sürekli uyum sağlamaya artık kendilerini neyin mutlu ettiğini ve neleri sevdiğini unuturlar. Ve öylece yaşayıp giderler...

Böyle bir hayat istemiyorum. Ait olmadığım yerlere katlanmaya çalışarak kendimi tükettiğim bir hayatı hiç istemiyorum. Zamanın geçmesi için dakikaları saydığım yerler yerine, zamanın nasıl geçtiğini anlamadığın yerlere gitmek istiyorum. Çünkü hayat kısa ve ben hayatımı yaşamak istiyorum.

Hayatını yaşamak isteyen herkese, sevgilerle...