Dile kolay

Tanıdığımız tanımadığımız, bildiğimiz bilmediğimiz her şey hakkında sürekli konuşuyoruz. Konuşalım elbet, konuşmayalım demiyorum; zaten insanlar konuşarak anlaşır. Ama bu konuşmalar ne kadar samimi, ne kadar doğru?

Bir ortamda biri yoksa, konuşmamıza otomatikman dahil oluyor, sanki herkes konuşmak için onun orada olmadığı zamanı bilerek seçiyor. Pardon artık bu bile kalmadı. Artık insanlar yanımızdayken bile onlar hakkında konuşmaktan çekinmiyoruz. Ne dediğimizin duyulup duyulmadığını, karşımızdaki insanın ne hissedeceğini düşünmeden sürekli konuşuyoruz. Kendi sorunlarımızı dile dökemiyoruz ama başkalarının sorunları hakkında ileri geri atıp tutuyoruz. Hatta saatlerce bunu konuşuyoruz. Sanki ülkede konuşulacak hiç sorun yokmuş gibi...

Onlara zor gelen yaşam, bize kolay geliyor. Sözcükler ağzımızdan çok kolay çıkıyor. Bu sözlerin kimi nasıl yaralayacağı umurumuzda bile değil. Ne de olsa “bana değmeyen yılan bin yaşasın” değil mi?

Bence biz genel olarak seviyoruz burnumuzu haddimiz olmayan şeylere sokmayı. Tabi böyle söylemek biraz kaba oldu, kısaca meraklıyız diyelim. Başkalarının eleştirmek çok kolay geliyor. Ama kendimize gelince?

Hiç sanmıyorum.

Herkes kendini çok mükemmel, çok güzel, çok akıllı zannediyor. Ama bu mükemmellik genel olarak sözde kalıyorken başkalarının hayatını kolayca eleştiriyoruz “Onun yerinde olsaydım... Asla öyle yapmazdım.” diyoruz. Ancak bir hayatı dışarıdan izlemekle onu birebir yaşamak aynı şeyi değil, bunu da biliyoruz. Bizim eleştirdiğimiz kararlar yada yaşayış tarzları, eleştirdiğimiz insanın güçlükle verdiği yada zorunda kaldığı şeyler olabilir, bunu da biliyoruz. Ama biz sadece konuşuyoruz. Ve sadece konuşmakla kalmıyoruz söylediklerimizle insanları yıkıyoruz. Hayat kime kolay derseniz.

Tabii dile kolay...

Ama gerçek şu ki:

Sen onun yaşadıklarını yaşamadın.

Onun hissettiklerini hissetmedin.

Ve sen o değilsin.

Neden başkasını eleştiriyorsun, önce kendini eleştir.