2019'un son aylarından bugüne kadar geçen her gün bizim için çok farklı süreci içerdi. Geçen her güne ait özel hatıralarımız oldu. Her anımız bir önceki andan daha cazip ve anlatmaya değer bir hale geldi. Çünkü daha önce hiç yaşamadığımız duyguları yaşadık. İyi ve kötü tecrübeler edindik. Kimi zaman mutlu kimi zaman mutsuz olduk. Ancak her durumda hamdı elden bırakmadık elhamdülillah.

          Bu süreç Allah'ın bize verdiği sabır ve şükür imtihanıydı. Gösterdiğimiz sabır ve şükürler neticesinde Rabbimiz bizi güzel günlere kavuşturdu.

            Bu Pandemi tüm insanoğlunu harekete geçirdi. Beden tembelliğimizden ve fikri esaretten kurtulduk. Birçok konuda kendimizi ve ülkemizi geliştirdik. Özellikle sağlık sektörümüzün yeni ve olağanüstü gelişmeleriyle dünyayı şaşırttık. Türkiye korona virüs salgını ile mücadelede dünyaya örnek oldu. Sadece örnek olarak da kalmadı. İhtiyaç duyan her ülkeye yardımını da esirgemedi. Ekonomisiyle iftihar duyan ABD'ye bile. Diğer ülkelere göre Türkiye'nin korona virüsten daha hızlı kurtulduğunu söyleyebiliriz. Türkiye şu an normalleşme sürecine giriyor elhamdülillah.

          Korona virüs salgını gerçekten ciddi bir konudur. Bunu ilk günden itibaren duyuyoruz. Fakat ne yazık ki bazı ülkeler hâlâ korona virüsünü göz ardı etmekte ve git gide bu ülkelerde vaka sayısı artmakta. Özellikle de Hindistan ve ABD’de. Bir taraftan korona virüs salgını nedeniyle işsizlik oranı artıyor öbür taraf ise bu iki ülkede  faşist ve ırkçılık olayları da baş gösteriyor. Ekonomi elbette önemlidir, ancak ekonomi kadar ülkede adalet, huzur ve sağlık da önemli olmalıdır.

Hindistan korona virüs ile mücadele etmek için aralıksız sokağa çıkma yasağı getirdi. Fakat bu önlem korona virüs salgınını durdurmadı. Üstelik sokağa çıkma yasağı ve kısıtlamalar nedeniyle 122 milyon kişi işsiz kaldı ve bu sayı ileride artacaktır. Çünkü işsiz kalan kişilerin çoğu köylerine döndü. Zar zor köylerine dönen bu kişiler bir daha şehirlere gelmeyeceklerini de söylüyorlar. Devlet için bu büyük bir sorun yaratabilir diye düşünüyoruz.

          Nasıl dönebilir ki! Birkaç eyalet hariç hiçbiri işçilerin problemlerini çözmek istemedi. İş olmayınca da iş verenler işçileri işten çıkardılar. Uzun zaman devlet yardımını bekleyen bu işçiler, son çare olarak da evlerine dönmekle son buldu. “The Indian Express” gazetesinde bir haber okudum. Joyti adlı 13 yaşındaki bir kız hasta olan babasını evine götürmek için herhangi bir yerden yardım bulamadığı için 1200 km mesafeyi bisiklet ile katetti ve babasını evine götürdü. Bu tek Joyti’nin hikâyesi değildir sayın okuyucular. Bundan daha beter ve hüzün veren olaylar da var. Hepsini anlatsak da ne olur. Yazanlar yazmış da ne oldu. Var mı bir değişik! Var mı bir gelişme!

          Yazımı bitirmeden önce şunu söylemek istiyorum ki  sadece sahte ve yapmacık bir ekonomi ile olmaz. Biraz gerçekçi olmak şarttır. Yaşarken kıymetini bilelim bu insanların. Özellikle aynı gün kazanıp, aynı gün harcayarak yaşamını sürdüren işçiler devletten yardım bekliyor. Bunun dışında 3 Haziran'da "Atlas Cycle" Hindistan’ın en büyük bisiklet şirketinin kapanmasıyla 1000 kişi de devletten yardım bekliyor. Çünkü bu işçilerle yapılan röportaja göre kimisi 20 yıl kimisi ise 10 yıl vermiş bu şirkete. Bu durumda bu işçiler başka bir iş bulana kadar hayatını nasıl, onu düşünmek lazım. Bu tek bir şirketle sınırlı değil, daha nice şirketler kapandı. Onların hali de nedir Allah bilir. Bu yüzden demem o ki vakit varken durumun ciddiyetini anlamak ve gerekeni yapmakta özen göstermek gerekiyor.