Paylaştıkça azalan yaralar

Hepimizin yarası var. Kiminin küçük kiminin büyük. Ama hiç kimseninki bir başkasıyla kıyaslanamayacak kadar can yakıcı..

Belki bu yaralarımız üzerinden çok zaman geçmesine rağmen hala kanıyor. Belkide bu yaralar yeni oluştu. Ama şunu unutmamamız gerekiyor, karşınızdaki insanın siz anlatmadan yaranızı bilmesini, sizi anlamasını bekleyemezsiniz.

Hatta kendilerini anlatmayan insanlar, sürekli onları anlamadığımızı düşünerek bizleri de yaralamaya çalışırlar. Konuşmayan, anlatmayan ama anlaşılmayı bekleyen bir hal içerisindeyiz. Kendimizi açmaya kapalıyız ama içimizde olan bitenleri birinin fark etmesini istiyoruz. Böylece hem kendimizi hemde gerçekten bize değer veren insanları kaybediyoruz.

İçimizi dökmek çok mu zor...

Neden konuşmuyoruz, yaralarımızdan bahsetmiyoruz, karşımızdakini anlamaya çalışmıyoruz? Yaralarımızdan bahsetmek, içimizi dökmek hatta ağlamak zayıflık mı?

Kimseye kolay kolay güvenmiyoruz, kırılmaktan korkuyoruz. Belkide bu yüzden yalnızız. Yalnızlığı bir güvence olarak görüyoruz. Çünkü en çok yakınımızdakiler bizde yara açıyor ve biz edindiğimiz kötü tecrübeler yenilenecek diye korkuyoruz. İnsanlardan olabildiğince uzak duruyoruz. Susuyoruz...

Ve susarak en büyük hatayı kendimize yapıyoruz. Dertlerimiz büyüyor. Dilimizden dökülemeyen cümleler boğazımızda düğümleniyor. Sustukça kendi sesimize yabancılaşıyoruz.

Herkesin sorunlarla başa çıkma süreci elbette farklı ama susarak, sessiz kalarak, kendimizi yiyip tüketerek bir yere varamayız. Her şeyden önce kendimizi başkasına açmanın, içimizi dökmenin hatta ağlamanın normal olduğunu kabullenmemiz gerekiyor. Bu süreçte elbette sizi yargılayan, suçlayan, sizi dinlemeyen, sizi anlıyormuş gibi yapan insanlarla karşılaşacaksınız. Pes edip köşenize çekilip sessizliğinizle baş başa kalmak isteyeceksiniz. “Kimse beni anlamıyor.” diyeceksiniz ama aslında öyle değil gerçekten bir yerlerde sizi anlayan, sizin yaşadıklarınızı yaşayan insanlar var.

Mutluluk paylaştıkça çoğalırken, acılar paylaştıkça azalır. Hayat tüm zorluklara rağmen paylaşınca güzelleşiyor. Sizi anlamayan insanlar elbette olacak. Ama siz konuşun, anlatın, ağlayın...

Yeter ki susmayın...