Toplumumuzun kanayan yarası şiddet…

Kadına, hayvana, çocuğa…

Bu şiddetin son kurbanı Muğla’da üniversite öğrencisi olan Pınar Gültekin oldu…

Ölümlere bile o kadar alıştık ki artık bizi sadece şiddetin boyutu şaşırtabiliyor.

Pınar ise akla gelebilecek en vahşi şekilde katledildi.

*

Pınar’ı evli ve çocuklu bir adam katletti.

Vahşi bir katil olan da eşine sadakatsiz olan da aynı kişiydi.

Ancak üzülerek gördüm ki ama ile başlayan cümleler ile kurbanın aslında biraz da hakkettiğini ima edenler oldu.

Kurban hata yapmış olabilir ancak bunun karşılığı cinayet miydi gerçekten?

Hepimiz hatalar yapmıyor muyuz? Hepimiz vahşice öldürülmeyi mi hak ediyoruz?

Artık bu zihniyetle mücadele etmeliyiz. Cinayetin aması, nedeni olmaz.

*

Edinilen bilgilere göre Pınar, katilin evli olduğunu bilmeden onunla birlikte oluyor öğrendiğinde ise reddediyor. Bunu kabullenemeyen cani ise bildiğimiz şeyi yapıyor.

Üzgünüm ama bu katilleri bizler yetiştiriyoruz.

Neden? Çünkü öyle alıştırılmış, öyle yetiştirilmiş.

Özgüvenli bireyler yetiştireceğiz derken narsist bireyler yetiştiriyoruz.

Dünyanın merkezinde kendisini gören, istediği her şeyi hiçbir çaba ve zahmete katlanmadan elde eden, hayır kelimesine tahammül edemeyen çocuklar yetiştirerek toplumu daha vahim bir hale götürüyoruz.

Elbette herkes çocuğu için en güzelini en iyisini ister. Ancak bu konuda aşırıya kaçtığımızı düşünüyorum.

Kısa vadede çocukları mutlu edelim derken işte böyle uzun vadede elimize geçen sosyopat bireyler oluyor.

Alim mi yetiştireceğiz zalim mi?

Tabi ki bir bireyi sadece aile değil sosyal çevrede yetiştiriyor.

Ancak en azından elimizden geleni yaparsak böyle bir sonuç yaşandığında bir nebze olsun vicdanımız elimizden geleni yapmış olmanın huzurunu tadabilir.

*

Öte yandan çocuğunu dünyanın merkezine koyan ebeveynlerin yanında çocukta otorite kurmak için şefkati geri plana atan ebeveynler de var.

Rahmetli Pınar twitter hesabında baba şefkatini her yerde aradığını ancak bulamadığını yazmış.

Özellikle kız çocukları için baba şefkati ve güveni yeri zor doldurulan bir boşluk.

Çocuklarımıza bunu hissettirmediğimizde bu boşluğu başka yerlerde doldurmaya çalışırken hata yapma riski artıyor.

*

Çocuk büyütmek, bir nesli yetiştirmek sandığımızdan çok daha önemli hatta belki de en önemlisi…

Onu sevgiden mahrum bırakıp böyle canavarların kucağına atmak da onu sevgi adı altında şımartıp canavarlaştırmak da istemeyiz.

Bu olaylar bizlere ibret olsun, dersimizi alalım.