Dün izlediğim bir haber beni dehşete düşürdü. Bir anne(!) – aslında bir cani demeliyiz buna- gözünü kırpmadan çocuğunu öldürmüş ve herhangi bir pişmanlık alameti de yok suratında. Anne ve cani aynı cümle içerisinde kullanılması ne korkunç!

Sonra bir bakıyoruz sokak ortasında öldürülen kadınlar. Veya bir mal gibi satılan kadınlar. Sonra eski zamanlardan bahsediyoruz. Eskiden kadınlara işkence edilirmiş, eskiden kadınlara insan gözüyle bakılmazmış, eskiden kadınlar kurban edilirmiş taş kalpli insanlar tarafından taşlaşmış Tanrılarına, eskiden… Bu cümleler çokça uzatılabilir.

Eskiyi anlarım da peki şimdi! Şuan kadınlar çok mu refah. Eskiden kadınlar en azından köle olduklarını bilip ona göre yaşarlarmış, şuan öyle bir hale geldi ki kadınların ellerinde ve ayaklarında görünmeyen prangalarla bağlı fakat kendini çok özgür hissediyor! Yaşasın özgür kadınlar, yaşasın demokrasi(!).

Bana göre günümüzdeki kadınlar hiç olmadıkları kadar köleler. Söz hakkının olduğunu sanıyor ama aslında konuşturuluyor. Acımasız iş hayatında tutunmaya çalışıyor. İşte çalışıyor sonra gelip evde çalışıyor. Buna rağmen rahat mı hayır. Çalışan kadınların ortalama %80 ni bunalımda. Bazen niye bunalımda olduğunu bile bilmiyor.

 Halbuki Alemlerin Rabbi bizi ne kadar naif ve nazik yaratmıştı. İçimizde bir sürü güzellikler besliyorduk. Sonra gelip bizi bozdular fıtratımızdakinin tam tersini yapınca modern ve özgür olacağımızı söylediler ve bizi Peygamber Efendimizin hadisi şerifinde söylediği gibi kırdılar. Niye kırılmayalım ki erkekleşen bir kadın neden bir erkeğe ihtiyaç duysun ki.

 Anne ve babalar kızlarına üniversiteye gönderirken daha evlenmemiş olan kızının boşanma ihtimalini düşündü. Evlenince ona itaatkar değil de asi olmasını kendisini ezdirmemesini söyledi. Aslında yapılan evlilik birbiriyle aynı evi paylaşan iki kişinin yaptığı sözleşmeden ileri gitmedi.

Kadın ben çalışıyorum sen bana müdahale etme dedikçe erkek hırçınlaştı ve sokaklarda kadın cesetleri toplanmaya başlandı. Burada kadınlar mı haksız hayır değil. Modern görünme adına kadınları sokağa döküp daha sonra bundan rahatsız olan erkekler tabi ki.

Bir kadın ölürken onun niçin öldüğü önemli bile değildir. Kurulan cümle her zaman şöyle ‘’Kim bilir ne yaptı da adam öldürdü.’’ Halbuki küçük düşürülen, kaybolan bir can vardı ortada. Önceden neden bu hale geldiği sorgulanmadığı gibi ölürken de sorgulanmamalıydı. Bizi fıtratımızdan uzaklaştırdıkça bocaladık ve biraz önce kurduğum ‘anne ve cani’ cümlesinin içerisine girdik.

Bir kadın çocuğunu öldürebiliyordu çünkü o  annelikten olabildiğince uzaklaştırılmıştı. Dışarıda çalışması gerekiyordu ona öyle söylenmişti. Çalışıp çocuğuna daha iyi bir gelecek sunmalıydı. Halbuki çocuğu ilgi ve şefkate muhtaçken.

 İşte anne kucağında büyümeyen, ilgisiz ve sevgisiz çocuk evlenince karısını sokak ortasında katletti. 1 kadın 1 nesildir sözü bunun için boşuna söylenmedi işte. Sona eren hayatlar sonra.

 Annesiz yetişmek sevgisiz yetişmek demek, sevgisiz yetişmek demekse canilik demek. Bizi sevgisiz bırakıp daha sonra katil diye seslenen bütün sistemlere lanet gelsin. Suçlu bizler değil sizin kadın üzerinden yürüttüğünüz politikalar. Tam düzeltilmeye çalışılıyor derken köleliğe alışmış kadın topluluğu bunu kabul etmiyor. Sistemin köleliğe alıştırdığı kadınlar aynı sistemin özgürlüğünü istemez oldular.

Görünmeyen prangalarımızdan kurtulmak ve ayaklarımızın altına cenneti koyan Rabbimize layık olan anneler olmak dileğiyle.

Vesselam…