Etrafımda ne kadar aile varsa herkes çocuğunun başarılı olmasını istiyor. Ancak bazı aileler var ki kendi hayallerine, çocuğunun ulaşmasını istiyor ve bekliyor. Doktor olamayan, çocuğun doktor olmasını, adalette sıkıntı yaşayan hukuk okumasını istiyor ve daha birçok önemli(!) meslek… Öyle ki çocuk başarılı olsa dahi, çocuğa söz hakkı tanınmıyor. İstekleri göz ardı ediliyor. Bütün bunlar birleşince çocuktan tek bir şey bekleniyor: Başarı.

Unutmamak lazım, hepimiz bir zamanlar o sıralardan geçtik. Kaç tane sınavda tam puan aldık? Kaç yazılıyı sorunsuz atlattık?

Şu anki mesleklerimizden kaçımız mutluyuz? Bu meslekleri kendim seçtim diyebilen aramızda kaç kişi var?

Birçok kişi, anne babasının yönlendirmesiyle şu an sahip oldukları meslekleri seçti. Kimi baba oğlunun ya da kızının sırtını devlete dayamasını istedi, kimisi kendisinin yaptığı işi devam ettirmesini istedi, kimisi de kendi başının çaresine bak dedi.

Bana şimdiki imkânlar verilseydi…şeklinde başlayan cümlelerinizi her yerde duyuyoruz. Bu cümlelerin arkasına sığındığınız o zamanki problemlerinizin, ihtiyaçlarınızın hiç biri çocuklarınızda olmadığını düşünüyor olabilirsiniz. Ancak size şunu söyleyebilirim. Çağın çocuklarının yaşadığı problemlerin sadece şekli değişti hiçbiri yok olmadı.

SUÇLU KİM?

Çocuklarımızda görülen en büyük problemlerden birini ait olduğu çevresi oluşturuyor. Gezindiği internette, izlediği televizyonda, okulda kısacası her yerde bir şey satın alma ihtiyacı hissettiriliyor. Her şey çok çabuk tüketiliyor. Her ürün bir yenisini doğuruyor ve çocuklarımız her defasında daha yenilerini istiyor. Bu durum biz ebeveynleri ise hem zor duruma düşürüyor hem de kızdırıyor.

Ancak çuvaldızı kendimize batırma vakti geldi geçiyor bile. Hangi birimiz elindeki ile yetinmeyi öğrendi ki? Hep daha fazlasını istedik, daha fazlasını düşledik… Öyle de devam ediyoruz.

Neredeyse hiç birimiz ebeveynler olarak çocuklarımızla empati kuramadık. Onları anlamaya çalışmadık. Başarı beklediğimiz çocukları yetiştirmede yeterince başarılı olamadık.

Çocuğum kitap okumuyor dedik ayağımızı uzatıp televizyon izlerken…

 Çocuğum yalan söylüyor dedik ticarette tartımız şaşarken…

Çocuğum çalışmıyor dedik verilen işlerden kaytarırken…

Ve bütün bunlara tek bir suçlu belirledik. Öğretmen!