Sorgulamak çoğu zaman aykırılık olarak görülür,  biri için en zor eylemin bir diğeri tarafından kolay görülmesiyle herkesin yargısız bir şekilde onu kolay kabul etmesi gibi, sorgulamak aykırılıksa bile, herkes onu yanlış olarak tanımladığı için çoğunluk tarafından kötü sayılmaktadır.

 Aykırılık, onu nasıl gördüğümüze göre şekillenir. Eğer aykırılığı mutluluğun insanların söyledikleri gibi olmadığını düşünen biri olarak ele alırsak, aykırılık kişinin fikir özgürlüğüdür, hayatı nasıl yorumladığıdır.  Bu durumda doğruluğun içinde aykırılık olması normaldir, sonuçta doğrunun da insanlar için kişiden kişiye değişen bir anlamı, izlenmesi gereken bir yolu vardır.

Ne de olsa doğruya ulaşmak için birlik olmak gerekir ve bu birliktelikte aynı hedefe yürüyen tüm insanlar içinde herkesin keşfedeceği mutluluk kendi görüşüne göre gelişecektir.

Aykırılık, kaçmak istediğimiz her şeyin bizi yeniden kendi içine çekmesini sağlamak için insanlar tarafından söylenmiş olsa da, içinde iyilik bulunan ve doğru hissettiren yolda ilerleyen insanlar için ayrılıklarında arkalarında bıraktıkları şehre söyledikleri son söz olmuş, varlığın içinde yok olmayı tadımlayan bu insanlara yaşamanın nasıl bir his olduğunu göstermiştir.

Ama ne kadar uzaklaşırsak uzaklaşalım, ne kadar adımlarsak adımlayalım -yağmurun her gerçeği silmesini isteyerek-, biz o an yaşadığımız anda gerçeğiz. Bu yüzden adaletsiz zihnimizde tek bir boşluk bırakıp oraya hayatımızın acı anlarını bile ne kadar sevmemiz gerektiğini anlatmalıyız.

Her birimiz, kabul edilsekte, edilmesekte gerçeğiz. Ve bu dünyaya kazandırdığımız her iyilikle kalbimiz yeniden kabul ediyor bizleri. Geçmişimiz onu alıkoymadığı sürece.