"Sonra" Diye Diye Tükenen Bir Hayat

Bazen düşünüyorum da, ne çok şeyi ertelemişim. Ve zamanla o ertelediğim her şey, içimde küçük bir yük gibi birikmiş.

Biriktirdiğim ne çok şey olmuş. Hepsi "sonra yaparım"la başlayan, ama hiçbiri "bugün bitti"yle sonlanmayan...

Bir kıyafeti giymek için uygun günü beklemişim,

Bir yazıyı yazmak için ilhamı,

Birini aramak için uygun zamanı,

Bir hayalimi gerçekleştirmek için mükemmel şartları…

Ve hepsi kaldı, öylece, yarım.

Biz bir şey yapmak için hep “doğru anı” bekliyoruz değil mi?

Daha sakin bir zamanı.

Daha hazır bir ruh hâlini…

Daha müsait bir hayatı…

Ama o “doğru zaman” sandığımız şey,

çoğu zaman hiç gelmiyor.

Anladım ki...

Hayat aslında planladıklarımız değil erteleyemediklerimizden ibaretmiş.

Bugün dönüp baktığımda, beni yoran şey yarım kalmış işler değil...

Onlara hiç başlamamış olmam.

Cesaret edememiş olmam.

“Şimdi zamanı değil” demiş olmam.

Ve bu ertelenen hayat,

Başlanmamış cümleler, cesaret edilmemiş adımlar, yazılmamış yazılar, söylenmemiş sözler, gidilmemiş yollar ve kendine verilmiş ama tutulmamış sözlerle dolu...

Aslında biliriz içten içe:

Bugün yapılmayan, çoğu zaman yarına da kalmaz. Zaman, bizim için durmaz. Biz erteledikçe, o akıp gider. Ve gün gelir, elimizde kalan sadece "keşkeler" olur.

Ertelemenin ardında yatan o büyük yorgunluğu da inkâr edemeyiz. Korkularımız, kaygılarımız, önyargılarımız, tükenmişliğimiz…

Ama bazen bu duvarları aşmadan, hiçbir yere varamayız.

Çünkü bazı adımlar, ertelenemez.

Çünkü bazı “sonra”lar, hiçbir zaman gelmez.

Hayat bizden mükemmel olmamızı istemiyor. Sadece başlamamızı bekliyor.

Küçük bir adımla, minicik bir cesaretle, bugün... Şimdi...

Belki şimdi, tam bu satırları okurken, kendine sessizce şu soruyu sorabilirsin:

"Ben en çok neyi erteliyorum ve neden?"

Cevabı yüreğinde zaten biliyorsun.

Unutma;

Hayat, hazır hissettiğinde değil, başladığında değişir.

Ve hiçbir zaman, tam anlamıyla "hazır" hissetmeyeceksin.