Elveda 1 No’lu seni hiç unutmayacağız!

Konya Atatürk Stadyumu yıkılıyor, betondan yapılmış bloklar iş makinalarıyla ufalanıyor. Her taşla birlikte pek çok Konyalının anıları da o moloz arasında kamyonlara yükleniyor.

Ben çocukluğumu stadyumun karşısında yaşadım, DSİ binasının karşısında altıncı katta geçti çocukluğum. Kale arkası tribünler yoktu ve stadyumu rahatça görebiliyordum. Kapalı tribün ve maraton tribün vardı ama orası hep heyecan doluydu.

1 No’lu sahaya ilk defa 1986 yazında yaz spor okulunda, Naci Renklibay’ın talebesi olarak ayakbastım…

İlerleyen yıllarda 1 No’lu saha ile hep içli dışlı oldum. Pek çok anım oldu, pek çok Konyalı gibi…

Konyaspor’u ve İdman Yurdu’nu izledik.

İki takım birleşti, daha dün gibi; sezon açılışı için bir hazırlık karşılaşmasında Bursaspor ile oynarken, Yeşil-Beyaz Konyaspor’u ilk defa orada izledik.

Yavuz’un gollerini gördük, Necip’in rakibin ayağına basışını biraz kaygı biraz heyecanla izledik.

Varol Bülbül’ün kafa gollerini orada tribünlerde izledik. Büyük Metin’i izledik, Dünya Karmasında oynayan İsa’yı o zeminde gördük.

İmparator Vali Kemal Katıtaş, bize Yeşil-Beyaz Konyaspor’u sevdirirken oradaydık. ‘’Önderimiz Valimiz, Birinci Lig Hedefimiz’’ dedik.

Mete’nin çalımlarını, kadife ayaklarını, attığı estetik golleri izledik, 1 No’luda.

Maykıl İsmail, eşeği yeşil-siyaha boyayıp, üzerinde yeşil-siyah tabut gezdirirken oradaydık.

Tarsus maçını öncesini ve sonrasını orada yaşadık.

Salih, Muğlaspor ağlarını havalandırıp, koca şehrin süper lig özlemini dindirdiğinde oradaydık. Özkan Sümer ve talebelerini orada omuzlara aldık…

Acı ve kederi orada gördük, Adana Demirspor maçında oradaydık(8-0), 16 puanla küme düşerken de oradaydık.

Kombassan’lı yıllarda orada doğrandık…

2003 te Hüsnü Özkara ve talebelerini yine orada omuzlara aldık…

Zafer Biryol 1 No’luda gol kralı oldu…

2009 da averaj ve türlü hile ile küme düşerken oradaydık.