Günümüz dünyasının her şeyi kolayca tüketen toplumuna dahil bireyleri olarak; duygularımızı, benliğimizi, değer dünyamızı da yaşam mücadelesi içinde tüketiyoruz.  Yaşamımızı sürdürürken acaba kendi değerimizin farkında mıyız? Ve kendi değerimizin nasıl farkına varmalıyız? Toplumumuzda binlerce insan kendini değersiz, yetersiz görüp, bunalım ve depresyona girmektedir. Endokrin sistemini çökerten antidepresan ilaçlarının kullanımı gün geçtikçe artmakta, hatta kendini değersiz gören pek çok genç yaşama dair bir umudunun kalmadığını dile getirip; hayatına son vermektedir. Peki neden kişi yaşama dair umutları kişinin yok olup hayatına devam etmek istemez?  Bunun altındaki en önemli sebep, kişinin kendi değerini bilmeyişi; bunun farkında dahi olmamasıdır. Halbuki kendi değerimizin farkında olmak için parmak ucumuza bakmamız dahi kâfî... 

             Allah dünyadaki trilyonlarca insanların içinden her birine birbirinden farklı parmak izi nakşetmiştir.  Öyleyse her insan “ sonsuz kudret sahibi Allah için bir tane ve özeldir. ” Her insanın sûreti birbirinden başkadır. Seni kusursuz bir şekilde yaratan, yerdeki ve gökteki tüm varlıkların sahibi olan Allah için özel olmak, kendimizi değerli bulmak için yetmez mi?  Sen bu dünyada bir tanesin, özelsin; o zaman yaşamımızda bize özel. Ve biz Kur’ân’daki (Müminun/115.) ayette ifade edildiği gibi boşuna yaratılmadıysak yaşama gelişimizin bir sebebi varsa, yaşamımızı neden değersizleştirelim? Elbet zorluklar olucak, önüne çakıl taşlarından yollar serilecek, kızılcık tarlalarına gitmek isterken ayaklarına çalılıkların dikenleri batacak fakat bunu hayatın içinde geçici bir süre olduğunu bilip, ömrümüzü heba etmemek gerektiğini bilmeliyiz. Her sabahın içinde binlerce umut var, her doğan güneşin içinde binlerce karanlık diyarlarının, kasvet gemilerinin battığı gibi… Kendimiz bu hayatta özelsek hayatımız da özel olmalı. Hatalarımız, kusurlarımız, güzelliklerimiz de bize özel. Hatalarıyla, kusurlarıyla kendimizi sevmeliyiz. Hatalarımızı  bile sevmeliyiz. Hz. Yunus’un balığın karnına düştükten sonra anladığı hata sayesinde hakikate ulaştığı gibi insan da kimi zaman düşe kalka doğruya ulaşır.  Bizi biz yapan değerleri sevmeliyiz. Belki de kendimizi sevmediğimizdendir yaşamı örselememiz.

             Peki kendi değerimizin farkındalığı için yapılması gerekenler nelerdir? Üç maddeyle sayacak olursak şöyle diyebiliriz. İlk olarak kişi, kendisinin Allah için özel bir varlık olduğunu kabul edip; kendini değerli bulmasıdır. İnsan kendi değerini ve dünyaya geliş sebebini anlarsa olaylara güzel bir açıdan bakar. İkinci yapılması gereken;  kusurlarımızla, güzelliklerimizle kendimizi sevmektir. Bunu yaparken kendi yaşamımızı nasıl daha verimli hale getiririm diye düşünmek;  kişi, durum odaklı olmayıp başkalarıyla mukayese etmemek gerekir. Her insanın yolu, pusulası başkadır. Sevinçlerimiz, hüzünlerimiz de  başkadır.  Üçüncü yapılması gereken şey ise  “Kendi yaşamımızdan bu dünyaya neler katabiliriz?” diye düşünüp zamanı buna göre planlayıp ömrümüzü verimli hale getirmek ve anlamlandırmaktır. Dünyadan sadece geçmiyoruz, kendimizle birlikte nice güzellikleri heybemizde taşıyor ve bu ortak yaşadığımız dünya paydasında bir ayna görevi yaparak payımızı oluşturuyoruz. Bizim payımızda sadece kendi şahsi ideallerimiz değil, yaşam için birden fazla etki oluşturduğumuz dünyaya ait idealler de olmalı. Bu ideallerin büyüklüğü ve dünyaya etkisi ile kişinin kendi değerinin payı artar. Bir hayvanı sevmek, bir fidan dikmek, darda kalana yardım etmek ve nice şeyler önce kendin için, sonra insanlık için önemi büyüktür. Bir insan yetiştirmenin, aile olmanın, bir ağaç dikmenin, bir küçük çeşmenin dahi dünyaya getirdiği güzellikler var... Kendi yaşamımızdan, kendi heybemizden nice güzel şeyleri bu dünyaya bırakmak, iyilikleri bâki kılmak büyük bir hazinedir. Böylece yaşamımız ve kendi değerimiz bu hazine ile daha anlamlı hale gelecek, kendi değerimizin dünyadaki yansımalarını da anlayacağızdır. Yaşamımıza nice güzellikleri sığdırabilmek, kendi değerimizin farkında olabilmek dileğiyle.