Hayatımızda değerli olan her şeyin önemi onunla ne kadar sınandığımızla doğru orantıdadır. Değer verdiğimiz şeylere baktığımızda zamanında yokluğu ile sınandığımız şeyler olduğunu görürüz. Çünkü yaşamımızda yokluğunu gördüğümüz her şey varlığında daha çok anlam kazanır. Kendi yaşamımızı düşünelim. Bu yaşa kadar nelerle sınandık, nelerin yokluğunu hissettik ve onlar bizim hayatımızın mihenk taşı oldular. Bu mihenk taşlarını bir bir dizerek, kendi ömrümüzü inşa ettik.  İnşa ederken de kendimizi törpüledik. 

Belki de “yok”u bilmeden anlaşılmayacaktı “var”.  Karanlık olmadan aydınlığın,  kara olmadan akın, kış olmadan yazın,  kötü olmadan iyinin bir kıymeti olmayacaktı.  Zıtlıklarla dolu dünyada yok ile sınanmak da bizi kendimize getiriyorsa, var olan şeylerin kıymetini anlamamızı sağlıyorsa kocaman bir lütuftur. Yok ile sınanmak sahip olduğun nimetlere şükretmenin bir yoludur belki de…

Toplum olarak sınandığımız şeylere baktığımızda varken şükrünü eda etmediğimiz şeylerle sınanıyoruz. Sağlık, sevdiklerimizi kaybetme korkusu,  dışarı çıkamama, toplum olarak ekonomik olarak çöküntüye uğrama gibi pek çok şeyle sınandığımız bir zaman dilimindeyiz. Bunlar var iken bir nimet olduğunun farkında mıydık? Ya da hiç farkında değil miydik sahip olduğumuz imkanların… Henüz birkaç ay öncesine ait bir fotoğrafta tonlarca ekmeği çöpe atan bizler değil miydik? Şimdi ise çoğu insan erzak depolamaya çalışırken mi ekmeğin, nimetin farkına vardı? Sevdiklerimizle birlikte huzur içinde olmanın kıymetini onları kaybetme korkusu yaşarken mi anladık? Belli bir süreliğine dışarı çıkamadığımız zaman, aklımıza Mısır’da Filistin’de haksız yere yıllarca hapiste yatan müslümanlar geldi mi? Belki de bununla bir nebze sınanarak onların yaşadığı zorlukları anlamışızdır. Anlarken de geçici olan bu süreci hayatları boyunca yaşayan insanların yaşadığı zorlukları görmüş ve törpülenmişizdir. Zamanında çağrıldığımız belki de hakkıyla dolduramadığımız camilere gidememenin burukluğunu yokluğu ile anlamışızdır…  Kabe’yi, Mescidi Aksa’yı hakkıyla bağrımıza basmadığımız için, onlardan mahrum kaldığımızı, sınandığımızı onların hasretiyle anlamışızdır… Çünkü her zaman varı anlıyoruz yok ile... Yok ile sınanıyoruz; sabrederek, tevekkül ederek kazanmak için... Ayette denildiği gibi “And olsun ki sizi biraz korku ve açlıkla; mallardan, canlardan ve ürünlerden eksiltmekle sınayacağız. Sabredenleri müjdele!” (Bakara, 155/2) bu dünya kervanında elbette pek çok şeyle sınanacağız.

İmtihanlara sabrederek, sahip olduğumuz nimetlere de şükrederek inşallah kazanacağız. Bu geçici süreç sahip olduğumuz şeylerin değerini anlamak için bir vesile olur bize belki de. Bu zorlu süreçte sahip olduğumuz nice şeylerin farkına varıyoruz, şükrediyoruz... Bu yüzden yokluk iyidir, insanı kendisine getirir, benliğini, kulluğunu bildirir. Bir de bu açıdan bakalım, her şeyin düzene girdiği zamanlara kavuşup “var”ın kıymetini anlamak dileğiyle.