Yardımın niyeti: sevgi mi, çıkar mı, ahlak mı?

Birisi size yardım ettiğinde, içinizde şu sorular belirebilir:

“Bunu beni sevdiği için mi yapıyor? İlerde karşılık mı bekliyor? Yoksa sadece doğru olan bu olduğu için mi yardım ediyor?”

Sevgi için yapılan yardım, karşılık beklemese de duygusal bir bağa dayanır. Sevdiğimiz kişiye içtenlikle yardım ederiz çünkü onun iyiliği bizim içsel huzurumuzla bağlantılıdır. Ancak sevgimiz azaldığında yardım da azalabilir.

Çıkar için yapılan yardım, hesaplıdır. Yardımın ardında “Ben şimdi bunu yapayım, ilerde bana döner” düşüncesi vardır. En kırılgan ilişkiler bu zeminde kurulur çünkü çıkar ortadan kalktığında, bağ da çözülür.

Ahlak için yapılan yardım ise en saf ve en sürdürülebilir olanıdır. Çünkü kişisel duygu ya da fayda ne olursa olsun, kişi doğru olduğuna inandığı için harekete geçer. Yardım eder çünkü yardım edilmesi gerektiğine inanır. Sizden bir karşılık beklemez; hatta sizi sevip sevmediği bile bu kararda belirleyici değildir.

Birini gerçekten tanımak, onun çıkarı yokken nasıl davrandığına bakmaktan geçer. Size bir şey kazandırmadığınız hâlde hâlâ yanınızda olan, hâlâ yardım eden biri varsa, işte orada sevgi ya da ahlak ağır basıyor olabilir.

Birine yol göstermek, el vermek, yük almak... Bunlar sadece sosyal görevler değil, aynı zamanda ruhun tekâmül fırsatlarıdır. Yardım ettiğin her an, sadece bir başkasının değil, kendi kalbinin de kapısını aralarsın. O kapının ardında ise gerçek huzur yatar.

Ve en nihayetinde, gerçek yardım ilahi düzene duyulan güvenle gelir:

“Ben bunu doğru bildiğim için yapıyorum. Gerisi , her şeyin sahibine kalmış.”