Bizler için zor bir maçtı… Ama takım arkadaşları ve ailesi için kelimelerle anlatılamazdı…

Skubic, sola baktığında göremedi mesela… Sehic, topu Ahmet’le başlatamadı. Amir sıkıştığında geriye dönerken Ahmet’e pas veremedi… Ya Abdülkerim… Partneri yoktu… Ligin en iyi defans hattından biri hayatını kaybetmişti. Alt milli takımlarda da birlikte oynadığı takım arkadaşı, canı yoktu maçta…

Bu bir kırmızı kart cezası değildi… Ebediyete intikal, Rahmeti Rahman’a göçtü… Hem Ahmet’siz hem de Ahmet ile çıktık sahaya dün… Daima onun kara gözlerini bakışlarını hissettik. Sahada sanki o var gibiydi… Daima takım arkadaşlarının güvencesiydi…

Her ne olursa olsun profesyonelliğin de kaldıramadığı durumları yaşadık dün…

Ağladık… Hıçkırdık… Gururlandık…

Çünkü hiç kimse kötü konuşmadı Ahmet’imizin arkasından…

Herkes ne kadar temiz kalpli bir insan olduğunu biliyordu. Cebinde ya da kaza yaptığı o arabada çocuklar için daima çikolata taşıyan adamdan da kötü olması beklenemezdi zaten…

Konyaspor için anlamı büyük bir maçtı… Hiçbir final o kadar anlamlı değildi… Belki de Ahmet’siz bir hayata alışmanın, başlamanın ilk maçıydı…

İlhan hocayı ayrıca tebrik etmek gerekiyor. Takım arkadaşını kaybeden futbolcuları bu denli motive etmek çok zor olsa gerek… Daha biz bile kendimize gelememişken hem de…

Abdülkerim, Ahmet için de oynadı… Adil, futbol olarak Ahmet’i aratmadı. Ama gönlümüzde de Ahmet’in yerini dolduramadı…

12 kişi çıktık sahaya… Zaman zaman 10 olduk, O yoktu... Zaman zaman güçlü olmamız gerektiğini hatırladık, tekrar 12 kişiyle oynadık… Rakibe karşı bir kişi fazlaydık… Tıpkı cennette de bir kişinin fazla olduğu gibi…

Onun adını daima yaşamaya, yaşatmaya devam edeceğiz… Kadere ve ahirete inandığımız Dünya’da “keşke” demek kendimizi avutmaktan ibaret olmuyor şu günlerde…