Herkes gibi o da gülmek isterdi 

Nedense bahtında gülmedi Âdem 

Hayata karşı hep direnç gösterdi 

Mağlubiyet nedir bilmedi Âdem 

 

Derdiyle yaşadı yalan dünyada 

Mutlu bile oldu düşte hülyada 

Ödün vermedi hiç figan, feryada  

Arza ağlamaya gelmedi Âdem 

 

Akülü araba dünyası oldu 

Onunla kendine hep bir yol buldu 

Bütün yüreğiyle umuda doldu 

Gönlünden sevgiyi silmedi Âdem 

 

O şevkle tutundu hayat denene 

Almadı şekvayı kendi gününe 

El ele geçtiler, döndü önüne 

Gönlünü haramla çelmedi Âdem 

 

O da isterdi ya aşkı sevdayı 

Bir fidan boyluda nazı, edayı 

Duymadı kaderi kısık sedayı 

Bu düş ile yaşar, ölmedi Âdem 

 

Dünya, yüce Allah tarafından insanın yaşaması için her türlü imkân sağlanarak yaratılmış müthiş bir yer. Burada olup biten her şeyde insanın yararına bir sonuç, bir nimet var. İnsan dünyaya geldiğinde burada yaşayacak her türlü ihtiyacı yaratıldığı gibi, kendisi de o ihtiyaçlarını giderebileceği bir bedenle doğar. O beden, bütün uzuvlarıyla hayatını idame ettirebilmesi için kendisine yardım eder. Ama bazı insanlar bu uzuvlarından mahrum olarak gelirler dünyaya ya da yaşarken kaybederler uzuvlarını. İşte bugün tanıyacağımız insan da bu hayata dezavantajla gelen bir kardeşimiz: Âdem Şahin. 

 

Âdem, neredeyse bedeninin bütün organlarında ayrı bir sıkıntıyla yaşar. Gözleri az görür, kulakları kısıtlı işitir, ayaklarını kullanamaz, ellerinin şekli kullanmasını zorlaştıracak formdadır ve aynı zamanda bir cam bebektir. Bütün bunlara rağmen hayata sımsıkı bağlıdır. Akülü arabası ile mahallede dolaşır. Çeşitli materyaller toplar, eski radyoları tamir eder, telefonları kurcalar ve her türlü teknolojik aleti kullanır; en azından dener, uğraşır. Okuma yazması olmamasına rağmen sosyal medyada paylaşımlar yapar, kendine göre geliştirdiği bir dille çevresiyle etkileşimde bulunur. Ve Âdem hayal kurar, geleceğe dair umutlar besler içinde. Bir gün biraderi Devriş Ahmet’e “Para biriktiriyorum” demiş. Neden? diye sorunca da “Evleneceğim.” demiş. İşte hayata bağlılığı bu kadar güçlüdür Âdem’in. 

 

Âdem, milyonlarca engellinin içinde sadece birisidir ve bir engelli olarak şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki; insan hangi şartlarda yaşıyor olursa olsun içinde bu umudu, bu yaşama tutkusunu taşır, taşımalıdır. Şimdi buradan günümüzde uygulanan bazı şeylere geçmek istiyorum. Mesela özel günlerin kutlanması; anneler günü, babalar günü, sevgililer günü ve bunu neredeyse yılın her gününü kapsayacak şekilde uzatabiliriz. İşte bu günleri toplumun gözü önünde kutlamanın nelere yol açacağını, kimilerini sevindirirken, kimilerini üzeceğini düşünüyor muyuz? Ben bu konuda olumlu düşünemiyorum. Anneler günü diye bir şey olamaz, anneye saygı evlada nasıl verilir, toplum olarak buna kafa yorulmalıdır. Hakeza babalar için de aynı düşünüyorum. Bugün evlatların anne babalarına karşı gösterdikleri tavır hiç de tasvip edilecek şekilde değildir. Sevgililer günü olamaz, bizim toplumumuzda sevgililik değil, nişanlılık müessesesi vardır. Zira bugün kadın erkek ilişkisinin geldiği boyutu da her gün çeşitli haber kaynaklarında görüyoruz. Bunlar uzun konular ve geniş platformlarda tartışılmalıdır.  

 

Ben özel günlerde mutluluk yaşayan değil, mahzun olan kesimin içinde biri olarak babalar gününde içimdeki duyguları döktüğüm şiiri sizlere sunayım, belki ne demek istediğim daha iyi anlaşılır. 

 

 

 

Kapımı çalan olmadı  

Zaman yarının dünüymüş  

Telefonum da çalmadı  

Bugün babalar günüymüş  

 

Nikâh etmedi kadılar  

Çağrıştı durdu güdüler 

Televizyonda dediler  

Bugün babalar günüymüş  

 

Gitti bırakıp sızımı  

Hasrete yazdı yazımı 

Hiç göremedim kızımı  

Bugün babalar günüymüş  

 

Savurdu düşe, hülyaya 

Feda etmişim sevdaya 

Gelmedi oğlum dünyaya 

Bugün babalar günüymüş  

 

Yaş geldi elli beşime 

Babalık döndü düşüme 

Bir sancı gibi döşüme  

Bugün babalar günüymüş  

 

Pişmanlık neye yarar ki 

Bu pusuyu kim kurar ki 

Doğmayan nasıl arar ki 

Bugün babalar günüymüş  

 

Ruhun şad, hem mutlu olsun 

Fatihalar katlı olsun  

Baba günün kutlu olsun  

Bugün babalar günüymüş  

 

Mutlu bir dünyada yaşamak, insanların mutlu olması elbette herkesin hakkı. Ancak birilerinin gözüne baka baka, onların yapamayacağını bile bile birtakım şeyleri yapmak da insanlığa dâhil bir şey değildir herhalde! Âdemlerin yaşama sevincini eksiltecek, motivasyonunu düşürecek davranışlardan uzak durmak gerekir diye düşünüyorum. Aslında Batı’ya bakarak tayin ettiğimiz hayatı, İslam’dan beslenir hale getirebilsek her şey hallolacak.  

 

Sevgiyle kalın.