Her gelen bu dünyaya acı ile yoğruluyor. Acılar büyüyüp millete mal oluyor. Millet çektiği acının bakiyesiyle tarihte yer alıyor. Acının inançla, imanla, aşkla mayalanıp demlediği coğrafyanın sahipleri olarak, en çetin acıyı göze alıyoruz nitekim.

            Yaşadığımız son günleri, bir araya gelip, birkaç kelime ile de olsa anmadan geçen insanımız yok neredeyse. Sohbet meclislerinin en koyu meselelerinden biri oluyor bu milletin çektikleri.

Bu sohbet meclislerinden biri, leziz bir tarhana çorbası, yaprak sarma ve köy yoğurdunun oluşturduğu mütevazı sofranın ardından, sade yapılmış Türk kahvesini içerken oluştu. Bu dost meclislerinde halkımızın aslında olayları değerlendirme konusunda oldukça aydın olduğunu tekrar anlama imkânı buluyoruz.

İlerleyen saatlerde sohbet koyulaşmışken, sözün dönüp dolaşıp milletimizin ne kadarda acı çektiğine geldiğini fark ettik.

Bu coğrafyanın her bir yuvası yine bu coğrafya için bir can vermiş olmalı, her bir eve bir şehit. Yine bu ülkenin her bir insanı, değişik zaman ve mekânlarda bin bir acı çekti. Kimisi işini, kimisi aşını, kimisi yurdunu kaybetti. Bunca kayıp edilmişlik, ardında derin acılar toplamı bıraktı.

Ezilmiş olmayı bu ülkenin kaderi olarak görenler hiç de az değil, kim bilir? Mazlum olanın yer alma dürtüsü bundan mı geliyor acaba? 

Darbe yedi, kriz gördü, depremi yaşadı, sele teslim oldu, kapkaçta canını verdi ama vefasından hiçbir şey kaybetmedi bu ülke insanı. Şehidinin cenazesinde “feda olsun yavrum, gerekirse bende canımı veririm” dedi. Dinine Diyanetine bağlı kalmak, geleneklerini göreneklerini yaşatmak istedi, gelişen ve değişen dünyayı kendi özüyle kendine uydurmak istedi. 

Bütün bunlar olurken kendisine yabancılaşmakta ısrar edenlerle de karşılaştı kimi zaman. İnançlarına, kişisel tercihlerine en azından saygı duyulmasını istedi. Bu istek gerçekleşmediği zaman bile acısını kendi acılar toplamına alacak olarak kaydetmedi.

Çilekeştir insanımız, kadir kıymet bilir. Tarihi de bilir insanımız, söyleneni, yıllar geçse de unutmaz. “Tarih sizi yazacak” haykırışının ne anlama geldiğini de çok iyi bilir. Kendisine has bir tarih algılayışı da vardır ama unutması gerekeni unutur bu da bu milletin vefasıdır, ferasetidir. 

İnsanımız acısını bal eyler kimi zaman, gözyaşını saklar, bu acıyla olgunlaşır ve kavgasını bu acıyla besler. Topladığı acı öz olur sonra döner söz olur, muhabbet olur, aşk olur.