Enteresan bir sezonu geride bıraktık. Yüzüncü yılımızda başarılı olduk mu ya da sezonu final haftalarında mı kaybettik emin değilim. Karmaşık duydular içindeyiz. Sezon başında mevcut kadromuzla Konyaspor ligi üçüncü bitirecek deselerdi emin olun kabul edip, tamam bu sezon oynanmasın derdik. Geldiğimiz noktada şampiyonluğu kaçırdığımıza üzülürken elimizden Şampiyonlar Ligi de gitti. Her zaman olduğu gibi futbolun sadece sahada oynanmadığını yüreğimiz yana yana bir kez daha idrak ettik…

Konyaspor sezona beklentinin çok üzerinde bir performansla başlamıştı. Üç büyükler de kötü gidince bir anda yüzüncü yılımızda acaba mı, neden olmasın diye şampiyonluk hayalleri kurmaya başladık. Fakat şurada bir hata yaptık. Haftalar ilerledikçe alt tarafla aramızı açsak da Trabzonspor ile çok fazla baş başa kaldık. Stratejik olarak Trabzon’a yaklaşacağımız her hafta kafamıza vurup bizi geri ittiler. Her şeye rağmen ligin ilk yarısı bittiğinde liderin sadece yedi puan gerisindeydik. Arkamızdaki Başakşehir ve Fenerbahçe ile aramızda ise altı-yedi puan fark vardı.

Ahmet Çalık’ın vefatı elbette takımı olumsuz etkiledi. Ahmet hayatta olsaydı Şampiyonlar Ligi cepte diyebilirdik. Serdar Gürler’in ise kariyerine yeni bir başlangıç yaptıran takımı 100. yılının devre arasında hem de Ahmet Çalık’ın vefat ettiği zamanda ortada bırakmasına diyecek  bir şey bulamıyoruz. Aslında ne denir çok iyi biliyoruz da yeri değil(!) Her şeye rağmen devre arasında takıma güç katacak transferler bir türlü yapılmadı. Yönetimin ve hocanın elbette bir bildiği vardır. Sonuçta takımı bu aşamaya onlar getirdi, bize güzel hayaller kurdurdular.

Takıma takviye yapılması, kadronun genişlemesi elbette bir artı olacaktı. Lakin ülkemizde futbol sadece sahada oynanmıyor. Performansınıza göre puan toplayamıyorsunuz. Emin olun ilk yarı bittiğinde ligin ikinci sırasında Konyaspor yerine Fenerbahçe olsaydı büyük ihtimalle şampiyon olurdu. Çünkü Trabzonspor’un kadrosu ne kadar iyi de olsa psikolojik olarak ne zaman yarışa girseler son haftalarda ciddi puan kayıpları yaşıyorlardı. Bu sene de ligin son bölümünde Trabzon yine üst üste puan kayıpları yaşadı ama bu kez aradaki mesafe iyi ayarlanmıştı. Konyaspor ve Fenerbahçe’nin takip mesafesinden ileriye gitmesine izin verilmedi. Trabzon’un şampiyonluğu psikolojik olarak sağlandıktan sonra ise Fenerbahçe’nin ikinciliği için ortam hazırlandı.

Rize maçında yapılan operasyonla zaten Konyaspor’un psikolojisi bozulmuştu. Resmen bize haddini bil denildi. Sezon başından sonuna kadar aleyhimize yapılanları sıralamaya gerek yok. Sadece son dönemdeki Rize  ve Antalya maçlarında gasp edilen puanlarımız olsaydı bugün ligi ikinci bitirmiştik nokta. Türkiye’de futbol çığırından çıkalı çok oldu. Bu yıl bizim canımız yanınca sesimiz fazla çıkıyor o kadar. Masabaşında dizayn edilen lige kimse yatırım yapmak istemiyor. Olan bizim gibi saf taraftarlara oluyor. Takımımızın aldığı sonuca göre haftamız şekilleniyor. Statta geçirdiğimiz birkaç saatte kendimizi iyi hissediyoruz. Üzerimizde oyun oynayıp akılları sıra bizi beğenmeyenlere ise hayatlarında duymadıkları en galiz küfürleri ediyoruz. Ne yapalım elimizden anca bu kadarı geliyor. Hakkımızı helâl etmiyoruz falan demenin bir anlamı yok. Çünkü karşımızdakilerin öyle bir dertleri yok. Onlara göre en çok puanı toplayan şampiyon oluyor. O puanların nasıl toplandığıyla ise ilgilenmemizi istemiyorlar.

Trabzonspor şampiyon oldu. Tebrik edelim ama gerçekleri de hatırlatarak. Öyle anamızın ak sütü gibi temiz şampiyon olduk masallarını bıraksınlar.  Her sene üç büyükler lehine kurulan tezgâh bu sene de onların lehine kuruldu o kadar. Bazı şeyleri yazarak tarihe not düşelim. Trabzonspor’un neredeyse 40 yıl sonra şampiyon olduğu sezonda federasyon başkanı istifa etti. Başkansız, vekâleten yönetilen bir ligde şampiyon oldular. Yine bu sezonda üç ayrı Merkez Hakem Kurulu görev yaptı. Dünyada başka bir örneği yoktur ama bizde bile var mı emin değilim… Yine bu sezon 10’dan fazla hakemin görevine son verildi, nedense bir süre sonra geri döndüler. İşte Trabzonspor böyle bir sezonda şampiyon oldu. Şunu da eklemeden olmaz. Trabzonspor’un sezon boyunca kaçırdığı dört penaltı VAR kararıyla tekrar edildi. Böyle bir istatistik de elbette yoktur.

Konyaspor sahanın içinde kalarak yol almaya çalıştı. Bu şekilde 100. yılımızda üçüncü olabildik. En azından kimseye bir minnetimiz olmadı. Gelecek yıllarda masabaşı oyunlar içinde kendimizi hazırlamalıyız. Hemşerimiz Bakan Murat Kurum takıma bu kadar ilgi göstermeseydi belki de canımızı daha fazla yakacaklardı. Trabzonspor’un şampiyonluğu ilan ettiği maçta çekilen selfinin bir benzerini bizim çektirmeye imkânımız yok, olmasın da. Yönetime, İlhan Hocaya, futbolculara teşekkür ederken Ahmet Çalık’a da tekrar rahmet dileyip, önümüzdeki sezonlara bakalım…