Çocuğun gözünden bakıldığında çevre çok geniş, ilgi çekici ; yetişkin açısından bakıldığında ise tehlikelerle, risklerle dolu bir yerdir.

Yetişkinler çocuğu için iyi bir rehber olmak isterken yol göstermeyi görev edinirler. Oysa büyümek uzun bir yolculuktur; çocuğa bizim gösterdiğimiz yoldan gitmesini değil kendi yolunu bulmayı öğretmeliyiz. Çocuğu ne kadar çok korur ve olacakları ne kadar çok planlarsak, bağımsızlıktan uzak , karar alamayan büyüyemeyen çocuklar olurlar.

Çocuklarımıza plansız programsız iletişim kuracağı alanlarda ortam sağlanmalı ki hayal edebilmeliler, büyüklerin karışmadığı, bir büyüğünün lider olmadığı sosyal ve duygusal gelişimini destekleyecek durumlara teşvik etmeliyiz

Fikrini açık şekilde beyan edebilmeli, kendi sorumluluklarını bilmeli ve yaptıkları işler çocuğa değer verdiğini belli etmek için desteklenmelidir.

Sadece bununla da kalınmamalı çocuklarımızı kendi iş ve ev sıkıntılarından uzak tutmak ya da dünya da ülkemizde olan bir durumu anlatmamak da çocuklarımızın geçekten uzaklaşmasına neden olur. Pamuklara sardığımız çocuklar çok çabuk elimizden kayabilir. Yaşayacağı olumlu olumsuz durumlara vereceği tepkide bizi rol model alacaklardır. İyi bir örnek olmamız için gerçeği çocuk ile beraber yaşamalı onları da hayatımızın içine almalıyız merkeze değil … Onun etrafında kalkan olmamalıyız.

Çocuk yetiştirmek çok zordur bu konu tartışılmaz ve ebeveynlikte bir başkası tarafından eleştirilemez. Bazı zararlı ebeveynler vardır ama… Bu tarz ebeveynler çocuğu derinden etkileyen durumları eş, dost ve akrabalarına usanmadan sıkılmadan anlatırlar. Çocuğunun fikrini ruhunu önemsemezler bu da çocuğun yeni bir şeyler denemesine engel olmaktadır. Çocukta aşağılık duygusu oluşturabilir. Çocuğun başarısından çok doğru yer ve zamanda çabasını övmek daha iyidir...

Yaşamın, sadece siyah ve beyazdan olmadığını anlatabilmeliyiz. İnsanlar iyi ya da kötü değildir. Her birimizin iyi ve kötü yönleri vardır. Tüm renkleri çocuğumuzun hayatına katabilmeyi başarmalıyız.